ΓΩΓΟΥ ΚΑΙ ΣΕΞΤΟΝ

Η επίδραση που δέχεται ένας ποιητής σύμφωνα με τον Bloom μπορεί να πηγάζει από κείμενα που δεν διάβασε ποτέ. Ανάμεσα στη Γώγου και τη Σέξτον δεν υπάρχει σχέση άμεση επίδρασης· καμία δεν γνώριζε το έργο της άλλης, δεν έχουν πιθανόν κοινές επιρροές. Όμως, το έργο τους ακολουθεί σε πολλά σημεία κοινή πορεία, όπως και η ζωή τους. Οι δυο τους μιλούν για τη γυναίκα, το θάνατο, τις ψυχικές αστάθειες, τη σχέση με την πατέρα και τη μητέρα τους, τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, την πατριαρχική κοινωνία, τη μοναξιά. Και οι δυο χρησιμοποιούν μια γλώσσα που σπάει την καθεστηκυία ποιητική παράδοση, την ανδροκρατούμενη φωνή στον ποιητικό λόγο, ενώ τολμούν να μιλούν σε α΄ πρόσωπο, χρησιμοποιώντας προσωπικά βιώματα για να εκφράσουν εν τέλει το καθολικό. [...] Τι είναι αυτό πού ορίζει ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να γραφτεί ή να διαβαστεί ένα ποίημα; Και γιατί μας ενδιαφέρει τελικά το ξεκίνημα, η πηγή της γραφής; Γιατί να θεωρήσουμε ότι οι στίχοι αποτελούν απλή παρόρμηση που προέρχεται από την ανάγκη του δημιουργού να εξιλεωθεί; Έχουμε το δικαίωμα για μια τέτοια ερμηνεία; Η εργασία αυτή στοχεύει να καταδείξει ότι και οι δύο ποιήτριες εξερεύνησαν μέσα από τον εαυτό τους, αλλά και μέσα από τις προσωπικές τους σχέσεις και τα αδιέξοδά τους θέματα ευρύτερα που αφορούν «την ανθρώπινη φυσιολογία, τον Σύγχρονο Άνθρωπο», όπως τον τραγούδησε και ο Walt Whitman. Δεν έμειναν στο ατομικό, αλλά μέσα από αυτό εξέφρασαν το συλλογικό. Έτσι, μέσα από το γυμνό σύμπαν της έκφρασής τους προβάλλει η αρχετυπική σχέση ανάμεσα σε μητέρα και κόρη: «Ποιος με παράτησε γυμνή Να αιωρούμαι στον αιθέρα Μονάχα με τη ροζ την ζέρσεϊ κομπινεζόν Της μάνας που σιχαίνομαι» (Γώγου) και η Σέξτον «Σε κλείδωσα, Μητέρα, Αγαπητή νεκρή γυναίκα, Έτσι που οι μεγάλες σου κουδούνες, Αυτά τα αγαπημένα άσπρα πόνι Μπορούν να συνεχίζουν να καλπάζουν, Να καλπάζουν, όπου κι αν βρίσκεσαι» [...] η σχέση τους με το Θεό: «Γιατί ίσκιοι είναι οι θεοί, απάνθρωποι, μες στους Αποθαμένους». (Γώγου) και η Σέξτον «Η πίστη μου Είναι έ