ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΧΡΩΜΑ ΦΙΛΙΚΟ

Κινούμενος από κοινές μνήμες, από θαυμασμό και αγάπη για την ποίησή του, από αγνή, φιλική και καλώς νοούμενη τοπικιστική προδιάθεση, από την επιθυμία να γίνω ένας μεσολαβητικός κρίκος με διαμετακομιστικό ρόλο στην προσπάθεια των συγχωριανών και του κάθε καλόπιστου αποδέκτη να προσεγγίσουν, όσο είναι δυνατό, την ποίηση του Χρήστου Μπράβου, ανέλαβα, "οικεία βουλήσει", την ευθύνη και τον δύσκολο αγώνα να επιχειρήσω κάποια προσέγγιση, κυρίως στην πρώτη του ποιητική συλλογή, Ορεινό καταφύγιο. Οι δυσκολίες, βέβαια, στην προσέγγιση ήταν αρκετές, αφού πρόκειται για μια ποίηση δύσκολη, πυκνή, για την οποία μόνο γενικές αναφορές στο έργο του υπάρχουν, χωρίς ιδιαίτερες κριτικές μελέτες. Στηρίχτηκα στην προσωπικότητά του, απ' όσο τον γνώριζα ως συντοπίτη γείτονα, και κυρίως στο συναίσθημα αποφεύγοντας, όσο ήταν δυνατό, να ακολουθήσω δάνειες σκέψεις, που δεν ήταν τεκμηριωμένες. Άλλωστε μέσα στον ίδιο τόπο, το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, με τα ίδια σχεδόν βιώματα, μαζί με τα ίδια περίπου πρόσωπα μεγαλώσαμε και απ' αυτό, ίσως, προκύπτει, ως συντοπίτικη και φιλική υποχρέωση, μια προσέγγιση φιλολογική, αλλά και κάπως φορτισμένη συναισθηματικά, χωρίς αυτό να αποτελεί περιορισμό στο μεγάλο εύρος της ποίησής του. Κινήθηκα με σεβασμό στο κείμενο και στο λεκτικό πεδίο, τηρώντας την πολυτονική ή μονοτονική γραφή, την ορθογραφία και στίξη, όπως υπήρχε στην εκάστοτε πηγή. Τα παράλληλα κείμενα και ποιήματα, που παρατίθενται σε όλο το έργο, στοχεύουν να δείξουν ότι υπάρχουν θέματα στη ζωή που διαχρονικά αγγίζουν τους ποιητές, διαφέρει, όμως, το έργο τους στον τρόπο σύλληψης και διατύπωσης, πράγμα που καθιερώνει και το στίγμα του κάθε ποιητή και συγγραφέα.