ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ

Ένα καρντίνι αριστερά Παρά τις διαρκείς απογοητεύσεις συνέχιζε να βγάζει γλώσσα στην καθημερινότητα Σε πείσμα των καιρών παρέμενε θιασώτης μιας επανάστασης που γυρνούσε την πλάτη σ’ εκείνο το «τα κατάφερε το παιδί» της γιαγιάς και τραβούσε ορτσαριστά για τον δρόμο με τους ασπάλαθους αγκαλιά με τα κυπαρίσσια και τον ήλιο στο κούτελο «Θα πρέπει κάποτε να βρούμε το θάρρος να μιλήσουμε απλά», έλεγε «Αν αντικρίσεις τον ήλιο μέσ’ από δύο γυναικεία στήθη θα δεις πως γίνεται ανατροπή και χωρίς μανιφέστα Απλά τυχεροί όσοι γεμίζουν την ύστερη των σεντονιών μοναξιά με ιδέες» Εδώ και χρόνια συνομιλούσε με τον εαυτό του «Πρέπει κάποτε να μιλήσουμε από καρδιάς χωρίς φιοριτούρες, συμφέροντα και προσδοκίες μελλοντικών παραδείσων»