ΑΝΕΙΔΩΤΗ ΠΟΛΗ

Ο Στέφανος πηγαίνει φέτος στην πρώτη Δημοτικού. Όσο και να προσπαθώ να το κρύψω είναι ολοφάνερη η αδυναμία που του έχω σε σχέση με τα υπόλοιπα ανίψια μου. Πολλές ώρες τις περνάμε στην παιδική χαρά ή στο πάρκο. Εκεί προσπαθώ μάταια να του μάθω το πλασέ. Πάντα χτυπάει την μπάλα με το μυτάκι που το συνοδεύει μ' ένα τρανταχτό χαχανητό. Αφού έχει περάσει τη φάση των χιλιάδων αποριών και των «γιατί», οι παρατηρήσεις του πλέον είναι τόσο ενδιαφέρουσες, που πολλές φορές μ' εντυπωσιάζει το σκεπτικό ενός εξάχρονου. Τον τελευταίο καιρό έχει δώσει σημασία σ' ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ο Δημητράκης, ένας απ' τους φίλους του, απέχει από κάποιες σχολικές δραστηριότητες. Εκπαιδευτικές εκδρομές, ανταλλαγές δώρων τα Χριστούγεννα, γενέθλια συμμαθητών. Σ' όλα αυτά εξαφανισμένος ο μικρός, «σαν να πατάει κουμπί και να εξαφανίζεται» μου λέει με χαμόγελο. Ύστερα τονίζει πως είναι πολύ συνεπής στις εργασίες αλλά και στις παρουσίες που έχει στο μάθημα. Φαντάστηκα πως λόγω κάποιων συγκυριών ο πιτσιρικάς δεν θα έδινε το παρών στις δραστηριότητες. Το μόνο που κράτησα αρχικά, ήταν η παρατηρητικότητα του Στέφανου και τίποτα άλλο. Οι μέρες πέρασαν, και σε κάθε συζήτησή μας πάντα θα αναφερόταν στον φίλο του με επικριτικό ύφος. Έτσι αποφάσισα να το ψάξω για να του δώσω μια απάντηση που τόσο ζητούσε. Έπειτα από διάφορες αναζητήσεις, βρέθηκα έξω απ' την είσοδο της οικίας που μένει ο μικρός Δημήτρης. Μια ματιά στο σπίτι ήταν αρκετή για να πάρει κανείς όλες τις απαντήσεις.