ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΔΙΔΑΚΤΟΥ

Λίγοι μαθητές σήμερα μαθαίνουν –αγαπούν και μαθαίνουν– τα Αρχαία Ελληνικά. Κάτι πρέπει, συνεπώς, να αλλάξει με τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας! Η προκείμενη εργασία: - Συστηματοποιεί ορισμένα προαπαιτούμενα της διδασκαλίας του «αδίδακτου» (άγνωστου) κειμένου: ποια είναι η μονάδα λόγου στην οποία εστιάζει αυτή, ποιος ο ρόλος του Συντακτικού, της Γραμματικής και του Λεξικού; - Παρουσιάζει μια πορεία διδασκαλίας, αξιοποιώντας ποικίλα αποσπάσματα αρχαιοελληνικού λόγου· για τα μικροκείμενα αυτά παρέχονται εισαγωγικά σημειώματα, ερμηνευτικά σχόλια και σχολιασμένες μεταφράσεις. - Αξιοποιεί στο μάθημα δημοσιευμένες μεταφράσεις: από τη μετάφραση στο πρωτότυπο· παράλληλα, αναπτύσσει και μια διδακτική της μετάφρασης: από το πρωτότυπο στη μετάφραση. - Διατυπώνει ενδεικτικές ερωτήσεις δομολειτουργικής προσέγγισης, ώστε οι γλωσσικές διατυπώσεις να συνδέονται με το επιδιωκόμενο νόημα και την επικοινωνιακή προθετικότητα του πομπού. - Καταθέτει γενικές αρχές αξιολόγησης της αρχαιογλωσσικής διδασκαλίας και μια τυπολογία ερωτήσεων πάνω στον νοηματικό άξονα του μικροκειμένου. - Προτείνει ολοκληρωμένα κριτήρια αξιολόγησης και ενδεικτικές απαντήσεις τους. Κεντρικό ζητούμενο της διδασκαλίας δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που προάγει την αγάπη μας για τον αρχαιοελληνικό λόγο: ο πλούτος των ανθρωπογνωστικών του μηνυμάτων!