Αστραποβροντά στη χώρα του ερέβους
τι κι αν μου ’πανε για διάττοντες αστέρες
λυχνίες φωτισμού δεν στέκουν πια στο χέρι
ο θάνατος κάπου εκεί μου στήνει το καρτέρι.

Ανέμελο κελάηδισμα στα δέντρα η μουσική
είν’ η ζωή που κρώζει από παντού
και δυο στυφά αυτιά απ’ του πολέμου τη βουή.