ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Οδυσσέας: Δημόδοκε, εσύ που έχεις τη χάρη να λες τραγούδια όμορφα, τραγούδα μας και για το ξύλινο άλογο. Αυτό που ο Οδυσσέας γέμισε με Αχαιούς και μπήκανε στην ξακουσμένη Τροία. Ο Δημόδοκος αρχίζει το τραγούδι κι ο Οδυσσέας δακρύζει από συγκίνηση. Μόνο ο Αντίνοος τον αντιλαμβάνεται. ΑλκίνοοςΑκούστε με, άρχοντες, και συ Δημόδοκε σταμάτα το τραγούδι. Φαίνεται πως στεναχωρεί τον ξένο μας κι εμείς βρεθήκαμε εδώ για να χαρούμε. Κάποιος κρυφός καημός τον βασανίζει. Μα ήρθε η ώρα να μας πεις, ξένε, το όνομά σου. Ποια είναι η πατρίδα σου; Πού έχεις ταξιδέψει; Ποιους τόπους γνώρισες; Γιατί κλαις για τα βάσανα των Αχαιών στην Τροία; Έχασες φίλο ή συγγενή στην Τροία; Οδυσσέας: Βασιλιά Αλκίνοε, τι να σου πρωτοπώ απ’ όσα έχω πάθει! Είμαι ο Οδυσσέας, του Λαέρτη ο γιος, πατρίδα μου η Ιθάκη, που δεν υπάρχει γλυκύτερη στον κόσμο. Μα ακόμη δεν κατάφερα να φτάσω εκεί, γιατί με κράταγε η Καλυψώ η νεράιδα στο νησί της. Αλλά καλύτερα να σας τα πω από την αρχή, για το ταξίδι του γυρισμού από την ώρα που άφησα την Τροία. Έτσι, ο Οδυσσέας αρχίζει να αφηγείται στους Φαίακες…