Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Από την εποχή του Δαρβίνου, παραδεχόμαστε ότι είμαστε παιδιά των πρωτευόντων, αλλά όχι ότι είμαστε πρωτεύοντα και εμείς οι ίδιοι. Είμαστε πεπεισμένοι ότι, καθώς κατεβήκαμε το τροπικό γενεαλογικό δέντρο όπου ζούσε ο πρόγονός μας, ξεφύγαμε για πάντα απ' αυτό, για να οικοδομήσουμε για τους εαυτούς μας και έξω από τη φύση, το ανεξάρτητο βασίλειο του πολιτισμού. Το δικό μας πεπρωμένο είναι προφανώς ιδιαίτερο σε σχέση με το πεπρωμένο των ζώων, συμπεριλαμβανομένων και των πρωτευόντων, τα οποία εξημερώσαμε, υποβιβάσαμε, διώξαμε, βάλαμε στο κλουβί ή σε ρεζέρβες. Είμαστε εμείς που ιδρύσαμε πόλεις από πέτρα και ατσάλι, που εφηύραμε τις μηχανές, που συνθέσαμε ποιήματα και συμφωνίες, που ταξιδέψαμε στο Διάστημα. Πώς να μην πιστέψουμε ότι, αν και βγήκαμε από τη φύση, δεν γίναμε, από κει και πέρα, έξω-φυσικοί και υπερφυσικοί; Από την εποχή του Καρτέσιου, σκεφτόμαστε ενάντια στη φύση, βέβαιοι ότι η αποστολή μας είναι να την εξουσιάζουμε, να την υποτάξουμε, να την κατακτήσουμε... Εν τούτοις, αυτή η αντιθετική δυάδα άνθρωπος/ζώο, πολιτισμός/φύση, σκοντάφτει στο προφανές: ότι ο άνθρωπος δεν αποτελέστηκε από δυο κομμάτια το ένα πάνω από το άλλο, το ένα βιο-φυσικό και το άλλο ψυχοκοινωνικό, ότι κανένα Σινικό τείχος δεν χωρίζει το ανθρώπινο μέρος του και το ζωώδες μέρος του. Είναι προφανές ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια βιο-ψυχο-κοινωνική ολότητα... Εάν ο homo sapiens ξεπηδάει στα ξαφνικά πάνοπλος, προικισμένος, δηλαδή, με όλες του τις δυνητικές ικανότητές, τότε από πού ξεφύτρωσε; Εάν το βιολογικό είναι του ανθρώπου θεωρείται όχι σαν κάτι που παράγει, αλλά σαν πρώτη ύλη που ζυμώνει τον πολιτισμό, τότε από πού έρχεται ο πολιτισμός; Εάν ο άνθρωπος ζεί μέσα στον πολιτισμό φέροντας μέσα του τη φύση, πώς μπορεί να είναι αντιφυσικός και φυσικός μαζί; Πώς να τον εξηγήσει κανείς ξεκινώντας από μια θεωρία που δεν αναφέρεται παρά μόνο στην αντι-φυσική πλευρά του;