Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το θέατρο της πρόζας στην Ιταλία δεν βρίσκεται, ούτε βρισκόταν ποτέ στον αιώνα μας, σε αξιοζήλευτη γενική κατάσταση. Δεν έλειψαν βέβαια ορισμένες σπουδαίες προσωπικότητες συγγραφέων, ηθοποιών και σκηνοθετών, ακόμα και με λάμψη σε όλο τον δυτικό κόσμο, αλλά αυτές στάθηκαν και στέκουν νησίδες μέσα σε πέλαγος χρόνιου μαρασμού και δεν μπόρεσαν ως τώρα να σηκώσουν την πρόζα από την αδιαφορία του μεγάλου κοινού και να την οδηγήσουν σ' εθνική άνθηση. Το παραδοσιακό πάθος των Ιταλών για την όπερα και η αγάπη τους για τη νεότερη τέχνη θεάματος, την έβδομη τέχνη, που την πήραν δραστήρια και την καταξίωσαν εμπνευσμένα, έχουν αφήσει παράμερα την πρόζα να φυτοζωεί στη χώρα τους ταπεινωμένα. Η Ιταλία με τις πολλές, μεγάλες πόλεις της, τις άξιες για πρωτεύουσες κρατών, δεν έχει να επιδείξει αξιόλογο αριθμό θεάτρων πρόζας κι ούτε σημαντικό αριθμό παραστάσεών τους, ακόμα και στις εξαιρετικές επιτυχίες τους. Με τέτοια δεδομένα, λοιπόν, η παρουσίαση κι η ανάδειξη ενός άξιου συγγραφέα είναι υπόθεση δύσκολη κι όταν συμβαίνει μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο ακόμη από την απλή παρουσία του. Έτσι πρέπει να κριθεί και η περίπτωση του Ντιέγκο Φάμπρι. Στην δραματική παραγωγή του Ντιέγκο Φάμπρι, των έργων που διαποτίζονται από βαθιά καθολική πίστη και αποβλέπουν μεσ' από αυστηρό συνειδησιακό έλεγχο στην "εξανθρώπιση του ανθρώπου", το αντίβαρο της μεγάλης επιτυχίας είναι "Η Δίκη του Χριστού". Κάποια στοιχεία είναι ενδεικτικά. Δυο χρόνια παιζόταν συνέχεια από τον θίασο της Μαρσέλ Τασανκούρ στο θέατρο Εμπερτώ στο Παρίσι και μετά όχι μόνο έφερε αμέσως στην ίδια σκηνή -χωρίς την ανάλογη επιτυχία- το επόμενο έργο του Φάμπρι "Το σημείο της φωτιάς", αλλά και πήρε δρόμο για πολλές ευρωπαϊκές και λατινοαμερικάνικες χώρες.