Τι το "κοινόν" μπορεί να έχει ένας ποιητής με έναν φυσικό επιστήμονα; Τι μπορεί να φέρνει κοντά έναν ιστορικό με έναν μυστικιστή; Ποια "κοινωνία" μπορεί να έχει ένας διανοούμενος πολιτικός με έναν μυθιστοριογράφο ή ένας υπαρξιακός φιλόσοφος με έναν θεατρικό συγγραφέα; Ποια η μετοχή ενός Χριστιανού στοχαστή μ' ένα Πέρση Μουσουλμάνο; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που θα ανεβεί στα χείλη του αναγνώστη, παίρνοντας το βιβλίο αυτό στα χέρια του και ξεφυλλίζοντάς το. Ο τίτλος όμως μπορεί να αποτελέσει ίσως ένα μεγαλύτερο ερέθισμα και ταυτόχρονα να δώσει μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Γιατί αυτοί που φαινομενικά μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους και το έργο τους να μη συνάπτεται, έχουν μια κοινή συνισταμένη. Το αταίριαστο ή μάλλον ετερόκλητο έργο τους πηγάζει από δύο ιδιότητες δοκιμασμένης αξίας. Δύο ιδιότητες από τις οποίες πηγάζουν όλα τα μεγάλα και ευγενικά έργα του πνεύματος: την πίστη και την αγάπη. Από αυτές τις δυο ιδιότητες που, αν δεν υπάρχουν στο έργο ενός πνευματικού δημιουργού, το έργο του όσο μεγάλο κι αν είναι, στην πραγματικότητα είναι "σώμα χωρίς ζωή, χείλη ασάλευτα, λόγια χωρίς καρδιά". Δεκαεπτά προσωπικότητες της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης (Αϊνστάιν, Νεύτων, Πασκάλ, Ιονέσκο, Κίρκεγκωρ, Γκ. Μιστράλ, Μελισσάνθη, Π. Κανελλόπουλος κ.ά.) παρελαύνουν?