ΕΝΝΕΑ ΣΤΑΛΕΣ

"Ζωγραφική με λέξεις", "ηθελημένη καταφυγή στον κώδικα της γλώσσας, αυτοεξορία και φυλακή, ισόβια": έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ποίηση του εικαστικού και ακραίου, μεθοριακού πνευματικού ανθρώπου Μιχάλη Κόκκινου, που μετήλθε πολλών επαγγελμάτων, διήλθε πολλών επινοημάτων κι ανέπτυξε μία τεχνική επιβίωσης που και διαβίωση θα την έλεγες, αν ήταν ορθοπλωρισμένη κι ευθύγραμμη. Κάτι που δεν ισχύει για τον γνήσιο καλλιτέχνη, όταν ΚΑΙ λογοτέχνης είναι. Σπάνιος συνδυασμός στην πληρότητά του, δίδυμο ταλέντο κι ομοξυγωτικό. Το "παίγνιον" για τον Μιχάλη Κόκκινο είναι φιλοσοφικός κύβος και λυδία λίθος. Είναι η αφορμή για να υπάρχει κι η δικαιολογία προκειμένου να ανασαίνει ελεύθερα αποτινάσσοντας επιταγές και δεσμεύσεις από το σκοτεινό υπέρ-εγώ, το μακρινό, το απροσλάλητο. Ερωτικός, ναι. Μονοφυσίτης, όχι. Η βακχική πανδαισία της ένωσης του Πάνα με το Ά-παν και του Βάκχου με τον Διόνυσο εις σάρκαν μίαν.