7 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ

Τι πάει πιο ψηλά; Οι νότες ή οι λέξεις; Οι σκέψεις ή τα όνειρα; Τα πουλιά ή τα παιδιά; Ο νους ή η καρδιά; Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις, οι ερωτήσεις πάντα θα στήνουν το δικό τους πανηγύρι, τίποτα δεν θα τις ικανοποιεί, γιατί, οι πραγματικά πολύτεκνες μητέρες αυτού του κόσμου είναι οι ερωτήσεις. Όσο εμείς γυρεύουμε απαντήσεις, τόσες εκείνες, οι ερωτήσεις, θα πολλαπλασιάζονται. Με την πίστη, λοιπόν, πως δεν θα βρω τις απαντήσεις που γυρεύω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά, κοιτάω του Θεού τ' αμπέλια κι αισθάνομαι πως, για να γευτώ το καλύτερο κρασί, δεν χρειάζεται να γνωρίζω το βαρέλι που το φιλοξένησε. Το αφήνω σ' Εκείνον και στους γευστικούς μου κάλυκες. Ας μην γυρεύουμε να εξηγήσουμε τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται. Οι αστροφυσικοί είναι κατηγορηματικοί. Δεν έχουν τόσο σημασία τ' αστέρια, όσο το κενό που βρίσκεται ανάμεσά τους, που μόνο κενό δεν είναι. Στο αόρατο, εκεί είναι το μυστικό. Το ανεξερεύνητο ευωδιάζει, το απάτητο. Τα παπούτσια της λογικής κουβαλάνε τις λάσπες του μυαλού μας. Ας τα "ξεχάσουμε" στην εξώπορτα της καρδιάς μας και να' στε βέβαιοι, θα τα βρούμε πιο καθαρά απ' ότι τ' αφήσαμε. Ξυπόλητος μπαίνω στη ζωή σας. Στα χέρια σας αποθέτω τη μοίρα των παραμυθιών και των τραγουδιών μου, με την ευχή τα μονοπάτια μας να συμπορευτούν το γρηγορότερο.