Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με ανθρώπους που έχουν πρόβλημα βάρους, ή είναι υγιείς και θέλουν να παραμείνουν υγιείς προσέχοντας τη διατροφή τους , το πρώτο πρόβλημα που συνήθως αντιμετωπίζω, όταν αλλάζουμε διατροφικές συνήθειες, είναι η απουσία του γλυκού. Ήταν, είναι και θα είναι το μόνιμο πρόβλημα κάθε διαιτολόγου στον πλανήτη. Και αυτό γιατί το γλυκό είναι πάντα συνυφασμένο με την καλοπέραση, τη χαρά, τη γιορτή, ακόμα και με την απλή κοινωνική επαφή. Αφήστε που η γλυκιά γεύση για πολλούς σημαίνει ευεξία, χαρούμενη διάθεση και εκτόνωση.
Βιοχημικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο πεζά. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος απλά χρειάζεται ζάχαρη, αφού είναι η μόνη τροφή που από τη φύση του είναι προορισμένος να χρησιμοποιεί για τις ανάγκες τους και έτσι, ιδιαίτερα άνθρωποι που ασχολούνται με πνευματική εργασία, τη χρειάζονται καθημερινά στο διαιτολόγιό τους. Βέβαια ζάχαρη προσφέρουν και τα φρούτα και μάλιστα εξαιρετικής ποιότητας φρουκτόζη, αλλά η διαφορά είναι στη γεύση και το άμεσο αποτέλεσμα. Βλέπετε, η απλή ζάχαρη των γλυκισμάτων περνά απευθείας στην κυκλοφορία του αίματος και το μήνυμα στον εγκέφαλο φτάνει ακαριαία ότι «όλα είναι εντάξει».
Όπως και να έχει, το πρόβλημα παραμένει. Πώς θα χωρέσει το γλυκό με τις υπερβολικές θερμίδες και τα λιπαρά του στο διαιτολόγιο ενός σύγχρονου ανθρώπου που κινείται και γυμνάζεται ελάχιστα και κατά πάσα πιθανότητα θέλει να χάσει και κάποια κιλά;
Η πρόκληση, οφείλω να πω, ήταν μεγάλη. Η συνάντησή μου με τον Στέλιο, που ξέρει τόσο καλά να χειρίζεται τα υλικά της ζαχαροπλαστικής, ήταν καταλυτική. Ξεκινήσαμε να βρούμε λύσεις για να ξορκίσουμε τη ζάχαρη και τα λιπαρά, που, ενώ δίνουν εξαιρετική γεύση στα γλυκά που όλοι γνωρίζουμε, ταυτόχρονα έχουν και πολλές θερμίδες. Και το πείραμα πέτυχε.

ΚΑΖΑΜΙΑΣ ΜΑΝΟΣ