ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΟΙ

Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις. Η Πένυ Ραμαντάνη τολμά να αγγίξει με αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα ένα πολύ δύσκολο σύγχρονο ζήτημα: τη δύναμη που μεταδίνουμε στον άνθρωπο μας, αυτή που αντλούμε από αυτόν, που γίνεται ελιξήριο, που γίνεται φως μέσα στα σκοτάδια της σύγχρονης πραγματικότητας. Η νέα συλλογικότητα, το δόσιμο στον άλλο, αποτελούν τη διαχρονική πρόταση και της συγγραφέα μέσα από αυτό το ειλικρινά λυρικό κι ευαίσθητο μυθιστόρημα.