ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ

Η ευλάβειά του εκδηλωνόταν ιδιαίτερα στην θεία Λειτουργία. Λειτουργούσε καθημερινά ως τα γηρατειά του, όσο το επέτρεπαν οι δυνάμεις του. Συνεχώς σκεπτόταν την Λειτουργία της επομένης ημέρας και προσευχόταν για να έχει αίσθηση Χάριτος. Σε αυτήν φανέρωνε όλο τον εσωτερικό του κόσμο, που έπασχε τα θεία. Ως λειτουργός ήταν μετάρσιος. Επέμενε στην μνημόνευση όσων γνώριζε και θυμόταν, και όλων όσοι κατά καιρούς του ζητούσαν πνευματική βοήθεια. Ιδιαίτερα όμως μεριμνούσε για τους κεκοιμημένους, που ίσως να μην είχαν κάποιους να τους θυμούνται στις προσευχές. Πολλές φορές, όπως έλεγε, είχε πληροφορία για την κατάσταση αυτών που μνημόνευε. Όταν κάποτε ξεχνούσε να μνημονεύσει μερικούς, αισθανόταν ότι του έκαναν παράπονο. Ήθελε πάντοτε μετά την Λειτουργία να υπάρχουν κόλλυβα και να γίνεται Τρισάγιο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «O άνθρωπος, εφ' όσον ζει, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι! Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράματά τους, εν τούτοις όμως το «εγώ» μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!»