Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Σύμφωνα μὲ τὴν πλατωνικὴ θεώρηση, κάθε φυσικὴ μορφὴ ἀποτελεῖ τὴν ὑλικὴ ἔκφραση, τὸ ὑλικὸ ἐπένδυμα ἤ, ἂν θέλετε, τὸ ἀποτύπωμα στὸν κόσμο τῆς ὕλης μιᾶς θείας Ἰδέας ἢ μιᾶς ἐπὶ μέρους ἀπὸ τὶς ἄπειρες ἐκφράσεις τῆς σύνολης Ἰδέας, οἱ ὁποῖες προβάλλονται ὡς ἡλιακὲς ἀκτίνες στὸν δημιουργημένο κόσμο. Ὅλες οἱ Ἰδέες, συλλήψεις τῆς ὑπέροχης θείας Φαντασίας, κατὰ τὴν κάθοδό τους – ἢ καλύτερα τὴν προβολή τους – ἀπὸ τὸν Πνευματικὸ Κόσμο, προκειμένου νὰ συγκεκριμενοποιηθοῦν, νὰ ὑλομορφοποιηθοῦν ἐδῶ κάτω, στὸν κόσμο τῆς Ὕλης, διέρχονται ἀναγκαστικὰ ἀπὸ ἕναν ἐνδιάμεσο κόσμο, τὸν Αἰθερικὸ Κόσμο ἢ ἐν συντομία τὸ Αἰθερικό, τὸν κόσμο δηλαδὴ τῆς Παγκόσμιας Ψυχῆς, ὅπου εἰκονοποιοῦνται, πάει νὰ πεῖ γίνονται εἰκόνες ἢ ἀλλιῶς αἰθερικὲς μορφὲς τῶν ἀρχέτυπων συλλήψεων. Οἱ αἰθερικὲς τοῦτες μορφὲς ἀποτελοῦν τὴν προτύπωση – τὴ μήτρα – ἁπαξαπασῶν τῶν ὑλικῶν μορφῶν. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν παραπάνω σχηματικὴ καὶ χoνδροειδῶς διατυπωμένη διαδρομὴ τῶν Ἰδεῶν πρὸς τὴν ὑλομορφοποίησή τους, ὁ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τρόπος ἀναπαράστασής τους στὸν κόσμο μας ἀπὸ τοὺς καλλιτέχνες θὰ πρέπει, γιὰ νὰ φτάσει στὴν ἀποκορύφωσή του, νὰ ἀκολουθήσει κατ’ ἀνάγκην τὴν ἀντίστροφη ἀκριβῶς πορεία˙ θὰ πρέπει δηλαδὴ ἡ μέσω τῆς τέχνης διατύπωση τῶν Ἰδεῶν νὰ περάσει ἀπὸ τὸν γλυπτικὸ τρόπο ἀναπαράστασής τους στὸν εἰκονιστικό, ὥστε νὰ καταλήξει σ’ ἕναν ἐντελῶς ἀφαιρετικό, «ἄυλο» τρόπο, πέρα ἀπὸ τὸν ὁποῖο μπορεῖ ἡ ἴδια ἡ τέχνη νὰ αὐτοαναιρεθεῖ, ἀφοῦ θὰ ἔχει πάψει νὰ ἔχει λόγο ὕπαρξης, νὰ ἔχει κάποιο νόημα.