Οι Ρωμαίοι εισέβαλαν για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος το 229 π.Χ. Περίπου εξήντα χρόνια αργότερα όλα είχαν τελειώσει και η Ελλάδα έγινε μια από τις πρώτες Επαρχίες της αναδυόμενης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν μια απίστευτη διαδρομή – μια σκληρή και καταστροφική κατάκτηση της χώρας στης οποίας την τέχνη, τη φιλοσοφία και γενικότερα τον πολιτισμό χρωστούσαν τόσο πολλά οι Ρωμαίοι. 

Η Ρώμη βρήκε την ανατολική Μεσόγειο χωρισμένη σε μια ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ τριών μεγάλων βασιλείων: των τριών ελληνιστικών βασιλείων που επιβίωσαν και άνθισαν μετά τους πολέμους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του: της Μακεδονίας, της Αιγύπτου και της Συρίας. Εσωτερικές διαμάχες έβγαλαν την Αίγυπτο από την εικόνα, αλλά τα άλλα δύο συρρικνώθηκαν. Έχοντας εξελιχθεί, μετά την κατάκτηση της Καρχηδόνας, στη μοναδική υπερδύναμη της δυτικής Μεσογείου, η Ρώμη επεκτάθηκε και στα ανατολικά, ώσπου ολόκληρη η Μεσόγειος τέθηκε υπό τον έλεγχό της.  

Εκτός από τη συναρπαστική στρατιωτική δράση, η ιστορία της κατάκτησης της Ελλάδας από τους Ρωμαίους παίζει σημαίνοντα ρόλο για την ίδια τη Ρώμη και την αυτοκρατορία που δημιούργησε. Όπως καταδεικνύει ο Ρόμπιν Γουότερφιλντ, οι Ρωμαίοι ανέπτυξαν μια ιδιαίτερα εξελιγμένη μέθοδο κυριαρχίας εξ αποστάσεως επί των Ελλήνων, χρησιμοποιώντας περισσότερο την εξουσία τους και τη διπλωματία παρά τα στρατεύματά τους. Η παρούσα μελέτη θέτει προκλητικά ερωτήματα για τη Ρώμη και τον πολιτισμό της. Για παράδειγμα, μέχρι ποιου σημείο η ρωμαϊκή κυριαρχία αποτελούσε μια σχεδιασμένη και ηθελημένη πολιτική; Ποιο ήταν αυτό το στοιχείο στην κουλτούρα των Ρωμαίων που τους ωθούσε σε ολοένα και περισσότερες κατακτήσεις; Και πώς επηρεάστηκαν οι Ρωμαίοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες από τον αρχαιότερο ελληνικό πολιτισμό τον οποίο οι ίδιο αναγνώριζαν ως ανώτερο;