ΤΗΝ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΝ

Εν αρχή ην το βίωμα. Με το πέρας του χρόνου, το βίωμα μεταμορφώνεται σε μνήμη κι έπεται η έμπνευση που ανασταίνει το βίωμα με τη μορφή στίχου. Όλοι είμαστε θύτες και θύματα των βιωμάτων μας. Για τι μπορεί, άραγε, να γράψει ποίηση κάποιος; Η απάντηση απλή: για τα πάντα και το τίποτα. Σκέφτηκα πολύ πριν προχωρήσω στο εγχείρημα να εκδώσω την τέχνη μου. Η τέχνη μου, η ποίηση μου ως εκδιδόμενη θυγατέρα. Πράξη βλάσφημη και ιδιοτελής, πράξη ιερή και γενναία. Είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της τέχνης η ιδιότητα της να αναπαριστά ως αριστούργημα ακόμα και την πιο ζοφερή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, την απώλεια, τον πόνο, τη νοσταλγία, τη φθορά από το χρόνο, τη ματαιότητα της ύπαρξης, το τυφλό παιχνίδι της μοίρας και τα κάθε λογής προβλήματα που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους σε όλον τους το βίο. Το έργο αυτό δε δημιουργήθηκε για να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Αισθάνθηκα την ευλογία εν μέσω πάσης ματαιότητας. Είχα την τιμή να βιώσω την έκσταση της δημιουργίας, τον οργασμό της μετατροπής της ιδέας σε στίχο, την προσμονή της αβίαστης ωρίμανσης του στίχου στο χρόνο και τη χαρά της διακριτικής ενασχόλησης μαζί του ως την ολοκλήρωση. Μία ολοκλήρωση που ενδεχομένως να μην καταστεί ποτέ οριστική. Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα του λυρικού ποιητή, αυτή και η αμοιβή εκείνου που θα την κατανοήσει στο βαθμό που ο πρώτος έχει εκπληρώσει το σκοπό του. Το έργο αποτελεί το μόνο εφικτό τόπο συνάντησης με μνήμες, με πρόσωπα που ήρθαν κι έφυγαν και με άλλα που θα είναι πάντα εδώ, ριζωμένα σε κάθε γωνιά του μυαλού μας.