τα μάτια -έλεγαν οι μορφές- τις μορφές δεν
τις βλέπουν σαν άλογα που ανεβαίνουν
στα νέφη· ενώ
γυρί-γυρίζουν χλιμιντρίζουν τα άλογα
ολημερίς κατατρώγουν την μερίδα τους : η
ομορφιά στρέφεται προς τα πάνω
(γι' αυτό οι πλεξούδες της Έλλης
μου πλέκουν σκαλάκια)

η Έλλη κάθεται στο τραπέζι·
ονομάζει τη φθορά φαγητό στα
κομμάτια του κρέατος στοργικός συγγενής
ότι η σάρκα γίνεται τροφή του μη περαιτέρω
(άραγε φθείρεται το πράγμα ή μήπως
σαπίζει ο κάτοχός του)

έτσι που τρέχουν οι στοιβάδες μου
θα μείνω μόνη μου


47.
η δόξα μας εμάς των κυνηγών είναι το
ξάφνιασμα του πτηνού όταν η πτώση αφαιρεί
το ύψος· μεσολαβεί ο νόμος της βαρύτητας :
αρέσκομαι στην ήττα των πραγμάτων·
όμως αυτό -το πτηνό- πριν βγει
από τον ουρανό του υψώνεται σαν ουρανός
στο μάτι που σκοπεύει αυτό το μέλλον
- το πτηνό