ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ

«Τρέχα να τρέχω», λέει ο Χατζηχρήστος, ως Ηλίας του 16ου, στον Βέγγο· κάνε πως υπάρχεις, να κάνω πως υπάρχω, μέχρι να δραπετεύσω από έναν κόσμο όπου είμαι αποτυχημένος. Ζητούμενον: κάποιος προστάτης να μας φροντίζει για να φροντίζουμε· κάποιος να σου λέει ότι αξίζεις κάτι περισσότερο από τις πράξεις σου. Άλλως, κοσμική απόγνωσις. Η Τήνος γίνεται το έμβλημα της επιτυχημένης αποτυχίας της μεταφυσικώς αλγούσης ψυχής εντός του κόσμου τούτου, του ντουνιά, της πτωχεύσεως του εσαεί περιφερομένου πληγωμένου εγωϊσμού, αλλά και της απογνώσεως και της βίας του θαύματος. Εκεί όπου για να σταθείς πρέπει να απεκδυθείς την όποια σου εξατομίκευση, εκεί όπου υπάρχει μόνον μια αταξική αδελφοποιία προς μεταφυσικήν δικαίωσιν· τόπος εξισοπεδωτικής ισότητος, εξαθλιώσεως, μαγικός. Ασφυξία· πανδαιμόνιο· οι κραυγές ενώνονται σε μιαν αλλόκοτη κοσμοβοή, σε μιαν αλλόκοσμη κλαγγή, μια κραυγή αγανακτήσεως και αγωνίας της ψυχής μέσα στα άψυχα· το μόνο που σου μένει είναι να φωνάξεις κ’ εσύ πιο δυνατά απ’ όλους, μήπως και ακουστείς· και κάπως έτσι, ίσως να συγχωρεθείς. Είναι η στιγμή όπου η Ελλάς μεταποιείται από ακοινωνική σε επαναστασιακή.