ΓΑΜΗΛΙΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Γεννήθηκα λίγο μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο και μου 'λαχε για νονός απ’ το πουθενά, σύντροφος του πατέρα μου στο μέτωπο, χρόνια χαμένος σε νοσοκομεία της Γερμανίας, ξεχασμένος ακόμα κι από τους δικούς του και αναπάντεχα επανεμφανισθείς μετά από χρόνια. Βρήκε τον παλιό του συστρατιώτη παντρεμένο, με μικρό κορίτσι αβάπτιστο, εμένα. Αποφασίσθηκε να με βαφτίσει αυτός. Όνομα; Της Γερμανίδας νοσοκόμας που αγάπησε με έρωτα βαρύ και ανανταπόδοτο, Φρίντα. Ο πατέρας μου δεν είχε αντίρρηση. Ήδη την αδελφή του την είχαν βαφτίσει, προ εικοσαετίας Οφηλία. Έλα όμως που η γιαγιά μου, παρόλο που άκουγε στο γλυκύτατο όνομα Φωτεινούλα, ήταν κεφάλι αγύριστο. Όταν ο παπάς, μετά από κάποιους δισταγμούς είπε και το όνομα αυτής Φρίντα, η γιαγιά έκλεισε την πόρτα της εκκλησιάς και απαίτησε να προσθέσουν και το «Φωτεινή»,αλλιώς δεν θα έβγαινε κανείς από κει μέσα. Αρκάδι θα γίνει, δήλωσε. Έτσι βρέθηκα ένα μωρό, φορτωμένο με δύο ονόματα, άκρως αντίθετα στο άκουσμα, Το ένα με τα ρο του και τα ταυ, σκληρό και τολμηρό, ίσως και μοιραίο, να θυμίζει Λιλή Μαρλέν ως εμβατήριο (γιατί στην ουσία εμβατήριο είναι), το άλλο με τα λάμδα, τα νι και τα άλφα του, να λάμπει γλυκό και υποτακτικό. Η γιαγιά μου μ’ έλεγε Φώτω, ο παππούς μου Φωτεινούλα και όλοι οι άλλοι Φρίντα, το οποίο και επεκράτησε, καθώς οι άλλοι ήταν μακροβιότεροι των γερόντων.