Η ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΤΗΣ

... Τρέμω. Την εικόνα μου τρέμω. Τρελός πανικός με κυριεύει, κυρίως μπροστά σ' αυτό το κακόμοιρο πλάσμα με το θολό βλέμμα και τους γυρτούς ώμους που παρακολουθώ κάθε μέρα στον καθρέφτη μου ν' αποσυντίθεται αργά. Δεν το αναγνωρίζω πια. Λέω πως έτσι που πάει, κάποια μέρα θα βρω μόνο τη σκόνη από τα κοκαλάκια του. Με τρομάζει όλο αυτό. Με τρομάζει ο αλλόκοτος τρόπος που με κοιτάζει άλλοτε σαν δαρμένο σκυλί, πόσα σαν ύαινα έτοιμη να με κατασπαράξει, πότε σαν μαδημένος παλιάτσος που μου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Φοβάμαι να το αποχωριστώ αλλά πιο πολύ φοβάμαι να το βλέπω. Είπα λοιπόν δεν θέλω να ξέρω τίποτα γι' αυτό. Νόμιζα πως αν τρέξω μακριά θα γλιτώσω. Έπειτα σκέφτηκα πως εσείς μου ανοίξατε την πόρτα μπροστά σ' αυτόν τον καθρέφτη και σας μίσησα. Πολύ. Μέχρι που επιθύμησα το κακό σας. Σας το εξομολογούμαι. "Τρικυμία εν κρανίω", έτσι δε τόχε πει ο Hugo... Θα μπορούσε να λέγεται - η γυναικεία ψυχή. Ή, ο ανήρ γεννά και η γυνή τίκτει. Όπως τίκτει, γεννά έρωτα έτσι γεννά τραγωδία, δάκρυα, αρρώστια. Η συγγραφέας αυτού του βιβλίου αφήνει απροστάτευτες τις ηρωίδες της και τις παρασύρει σε ψυχιατρικές συνεδρίες, εξομολογήσεις εκ βαθέων. Όλα λέγονται. Γράφονται καθαρά. Ανακοινώνονται. Σπάνια ένα βιβλίο συγκροτείται με αυτά τα υλικά. Από το ανέμελο, σχεδόν την ανόητη ζωή, στην αλήθεια του παρελθόντος που φωτίζει το παρόν τους. Η πόλη και το χωριό στα ίδια πρόσωπα. Η βιαστική ζωή και η ζωή στην επαρχία χωρίς χρόνο. Η ιστορία, εν μέρει, αυτής της χώρας από το '45 και μετά. Οι Λατίνοι είχαν δύο λέξεις για την ψυχή. Για την γυναικεία, το aima. Για την αντρική, το aimus. Αυτό το βιβλίο είναι βυθισμένο στην aima. Την γυναικεία ψυχή. Γιώργος Χρονάς