O Φίλιπ Pοθ συναντά συγγραφείς που αγαπά και μιλάει μαζί τους. Oι συνομιλίες αυτές μεταξύ ομοτέχνων αποτελούν πολύτιμη ξενάγηση στο εργαστήρι των συγγραφέων Πρίμο Λέβι, Iβάν Kλίμα, Mίλαν Kούντερα, Έντνα O'Mπράιαν και Mαίρης Mακ Kάρθυ, μάς αποκαλύπτουν πολλά "για τις περιπέτειες των ανθρώπων, τις τραγωδίες της ιστορίας και για τη λογοτεχνία ως το έσχατο ανάχωμα απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή", γράφει στη Le Monde η Josyane Savigneau.
Στο βιβλίο περιέχονται ακόμα μια συζήτηση του Φίλιπ Pοθ με τον Iσαάκ Mπάσεβις Σίνγκερ για τον Mπρούνο Σουλτς και πορτρέτα των συγγραφέων Σάουλ Mπέλοου, Mπέρναρντ Mάλαμουντ και του ζωγράφου Φίλιπ Γκάστον.
Δεν είναι πολλοί οι συγγραφείς που επιδιώκουν να συνομιλήσουν με τους ομοτέχνους τους, να εξερευνήσουν ένα άλλο εργαστήρι, να περιεργαστούν υλικά και τεχνικές, να αναζητήσουν κοινούς τόπους και να αποδώσουν στους συναδέλφους τυχόν οφειλές τους. Το σινάφι είναι δύστροπο, ψυχικά φιλάργυρο. Το διογκωμένο συγγραφικό εγώ προτιμά να αγνοεί τι διακυβεύεται σε άλλα γραφεία, τι κυοφορείται μπροστά στα τσαλακωμένα χαρτιά, τις αμυδρά φωτισμένες οθόνες - ίσως γιατί το άγχος της αντιζηλίας είναι βασανιστικό, σχεδόν ανυπόφορο. Η απόσταση είναι ένα είδος θεραπείας.
O Φίλιπ Ροθ, όμως, δεν φοβάται τους συγγραφείς. Χτυπάει το κουδούνι τους, σαν να δηλώνει: αναγνωρίζω την εγγύτητά μας, έστω και αν διακρίνω τη διαφορά μας, οι επικράτειές μας συνορεύουν, οι μέριμνές μας είναι κοινές.