Ο ΙΔΙΟΣ

Οι μοναχικοί ήρωες τούτης της μυθιστορίας κατοικοεδρεύουν μες στα καθημαγμένα σαγόνια του Παραλόγου… Στιγμές ζουν· κι άλλες “χάνονται” για λίγο μόνο: για να αποκαλυφθούν οι άκαμπτοι - αέναοι μηχανισμοί Του… Και συνεχώς “επιστρέφουν” κι οι ίδιοι, ακούραστοι μηχανισμοί: να αναδεύουν τη μονολογία Του τόσο, ώστε να απομείνει γυμνό το κουφάρι του, κρυερό κι “αστείο”… Κι είναι τούτο το αστείο που το ανακινά… και το γεννά ξανά απ’ την αρχή. Να φθείρει. Να γελά. Και πανταχού… να υπάρχει. (Με τα άτομα να καταλήγουν να είναι αυτιστικά υποκείμενα μιας αντικειμενικής εθελοδουλείας στα πέρατα του Εμπαιγμού…) Μόνη στάση απέναντι στη “λογική του Παραλόγου” η Μεταλογική. Καθότι η λογική του Παραλόγου “ενσωματώνει” το άτομο, μια εύθυμη πολυτιμική Λογική (το λογικά μη ορθό που δεν αντιστρατεύεται τη Λογική) μόνο δύναται να προσπεράσει τούτη την προβληματική, που στις παρυφές της καιροφυλαχτεί ένας αναίτιος εκχυδαϊσμός.