[...] Μια ποίηση μικτή, συγκεχυμένη και μια πεζογραφία που, κάτω από τη σταθερότητα των τεχνικών της λεπτομερειών, υπονομεύει κάθε ανθρώπινη βεβαιότητα για την υφή της πραγματικότητας. Δεν είναι παράξενο που η Αθήνα της γενιάς του 1880 στάθηκε αμήχανη ή και εχθρική απέναντι σ'... Περισσότερες Πληροφορίες
[...] Μια ποίηση μικτή, συγκεχυμένη και μια πεζογραφία που, κάτω από τη σταθερότητα των τεχνικών της λεπτομερειών, υπονομεύει κάθε ανθρώπινη βεβαιότητα για την υφή της πραγματικότητας. Δεν είναι παράξενο που η Αθήνα της γενιάς του 1880 στάθηκε αμήχανη ή και εχθρική απέναντι σ' αυτόν τον ιδιόρρυθμο άνθρωπο που έγραφε τόσο παράδοξα, και συγκρούστηκε με τα λογοτεχνικά ένδοξα και τις αναζητήσεις της εποχής του. Εν τούτοις, όπως γνωρίζουν οι αριστοτελικοί, ένα παράδοξο γίνεται θεσίς αν το υποστηρίξει με επιχειρήματα κάποιος φιλόσοφος - έτσι, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο Βιζυηνός επιβλήθηκε ως λογοτέχνης και η αξία των διηγημάτων του αναγνωρίστηκε από τους κριτικούς της γενιάς του 188ο με κορυφαίο, βέβαια, τον Παλαμά, ενώ του αποδόθηκε ο τίτλος του "Έλληνος Γκυ δε Μωπασσάν". Επρόκειτο για πραγματική εκτίμηση ενός παραγνωρισμένου ταλέντου ή μιλούσε κυρίως ο οίκτος για τον άτυχο παράφρονα, ο οποίος εκ των πραγμάτων δεν αποτελούσε πλέον απειλή; Δεν θα το μάθουμε· όπως δεν θα μάθουμε αν ο ίδιος ο Βιζυηνός θα προτιμούσε να έχει αναγνωριστεί ως ποιητής. Αξίζει, πάντως να σημειώσουμε ότι η κύρια ιδιομορφία του έργου του, πεζού και ποιητικού, ήταν η βαθιά ρομαντική του ουσία, όχι σε επίπεδο τεχνικής ή θεματολογίας, όσο σε επίπεδο διάθεσης και φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος που συγκροτείται με τα παραμύθια, τα όνειρα, την τρέλα, την πλάνη δεν είναι παρά ο χαμένος εκείνος κόσμος τον οποίο νοσταλγούν όλοι οι ρομαντικοί ποιητές· το ίδιο ρομαντική είναι η αναζήτηση της κρυμμένης ουσίας των πραγμάτων μέσα από την τέχνη με την διεισδυτική και αποκαλυπτική δύναμη της φαντασίας. Από μία άποψη, ρομαντική είναι και η βιογραφία του ίδιου του ποιητή, αν κανείς τον αντιμετωπίσει ως τον μελαγχολικό περιπλανώμενο που ζει σ' ένα αντίξοο περιβάλλον η μετάβαση από τους μύθους της ζωής και του έργου στον μύθο της ερμηνείας είναι πολύ εύκολη. Ο Βιζυηνός, όμως, ως φιλόσοφος γνώριζε πολύ καλά την αξία του μύθου.
Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) ποιητής και πεζογράφος γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Όταν τελείωσε το δημοτικό, δούλεψε αρχικά στην Πόλη για τρία χρόνια περίπου σ` ένα ραφτάδικο. Το 1867, με τη βοήθεια του Κύπριου εμπόρου Γιάγκου Γεωργιάδη πήγε στην Κύπρο για να γίνει κληρικός και φοίτησε στην Ελληνική Σχολή της Λευκωσίας. Το 1872 συνόδεψε τον επίσκοπο Κύπρου Σωφρόνιο στο Φανάρι για εκκλησιαστικούς λόγους και γράφτηκε ως ιεροσπουδαστής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Με τη βοήθεια του Φαναριώτη ποιητή Ηλία Τανταλίδη το 1873 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιητικά. Η συλλογή αυτή συνέβαλε στη γνωριμία του με τον πάμπλουτο Έλληνα Γεώργιο Ζαρίφη που του παρείχε τα οικονομικά μέσα για να ταξιδέψει στην Αθήνα και να γραφτεί στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Τον ίδιο χρόνο ο ποιητής κέρδισε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό το πρώτο βραβείο με το ποίημα Κόδρος. Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών αλλά προτίμησε να συνεχίσει τις σπουδές του στη φιλοσοφία στο Γκαίτιγκεν της Γερμανίας. Εξακολούθησε να γράφει ποιήματα και πήρε το πρώτο βραβείο στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή "Άραις, Μάραις, Κουκουνάραις" την οποία μετονόμασε σε "Βοσπορίδες Αύραι". Από το Μάιο του 1877 μέχρι τον Αύγουστο του 1878 συνέχισε τις φιλολογικές σπουδές του στη Λιψία, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της φιλοσοφίας, την αισθητική και την ψυχολογία. Το 1880 άρχισε να γράφει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα "Το παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική". Το 1883 πήγε στο Λονδίνο όπου άρχισε να γράφει τα διηγήματά του με πρώτο "Το αμάρτημα της μητρός μου". Τα υπόλοιπα είναι: "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως" (1883), "Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου" (1883), "Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας" (1884), "Πρωτομαγιά" (1884), "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" (1884), "Διατί η μηλιά δεν έγεινε μηλέα" (1885) και "Ο Μοσκώβ Σελήμ". Στο Λονδίνο έγραψε και την επί υφηγεσία διατριβή του με τίτλο: "Η φιλοσοφία του Καλού παρά Πλωτίνω" και εξέδωσε και τη νέα ποιητική συλλογή του "Ατθίδες Αύραι". Το 1884 λόγω του θανάτου του Γ. Ζαρίφη επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο. Το 1885 ανακηρύχτηκε παμψηφεί υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή αλλά λόγω ανταγωνισμών δεν πέτυχε η ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Οι φιλολογικοί κύκλοι τον περιφρονούσαν και ξαφνικά χωρίς λόγο απολύθηκε από καθηγητής και για να ζήσει, εργάστηκε ως καθηγητής της Δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών και έγραψε παράλληλα για τον Μπαρτ και τον Χιρστ στο "Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικόν". Το 1890 άρχισαν τα συμπτώματα μιας ασθένειας των νεύρων και μετέβη για λουτρά στις κεντρικές Άλπεις της Αυστρίας, όμως η κατάστασή του δεν βελτιώθηκε. Επιστρέφοντας στην Αθήνα γράφει διαρκώς: μια μελέτη για την Ιστορία της Φιλοσοφίας του Zeller και μεταφράσεις γνωστών ευρωπαϊκών μπαλλαντών (βαλλίσματα). Ο συγγραφέας σε ηλικία 40 ετών ερωτεύθηκε σφοδρά ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, το οποίο ζήτησε σε γάμο αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε από τη μητέρα της. Ακολούθησαν θλιβερά επεισόδια που κατέληξαν στον εγκλεισμό του Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο, όπου και πέθανε τον Απρίλιο του 1896. Δες όλα τα βιβλία του
Login and Registration Form
Σύνδεση
Εάν είσαι ήδη εγγεγραμμένος χρήστης, παρακαλούμε συνδέσου εδώ.
Δεν έχεις λογαριασμό;