ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ

Ήταν μέρα Δευτέρα του Ιουνίου 1964, όταν ξεπροβόδισα τον μπαρμπα Θωμά για το χωριό του. Για χρόνια ολόκληρα, δεν μπορούσα να ξεχάσω εκείνα τα δακρυσμένα μάτια αυτού του ανδρός που το πρόσωπό του έδειχνε μόνον καλοσύνη και ο χαρακτήρας του σεβασμό...Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του όταν μου είπε:"Παιδί μου Φάνη, εδώ τελειώνει και το διήγημά μου, για το Γολγοθά της ζωής μου μέχρι σήμερα.Το τέλος μου ένας Θεός το ξέρει...Επιτέλους σε σένα βρήκα και το κουράγιο και το θάρρος να σου ξεμολογηθώ,ο Θεός δεν μας αντάμωσε τυχαία,αλλά για να μου δώσει εμένα την ευκαιρία να σου αφήσω σαν παρακαταθήκη την ιστορία της ζωής μου και να με γνωρίσεις απ'την καλή σαν άνθρωπο,για να έχω κι εγώ κάποιον για μαρτυρία στους ανθρώπους, διότι μόνο ο Θεός ξέρει την αλήθεια..και η αλήθεια είναι αυτή παιδιί μου Φάνη και νομίζω με πίστεψες,με κατάλαβες, με πόνεσες...". Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν μου είπε:"Καλή αντάμωση Φάνη κι όταν θα 'ρχεσαι προς τα κάτω, να 'ρχεσαι να με βλέπεις...". Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που δεν δημιούργησα ευκαιρία να πάω να τον ανταμώσω, διότι μπορούσα και δεν το έκανα κι αυτό το καταλογίζω σαν μία από τις βαριές μου αμαρτίες, διότι αυτός με εμπιστεύτηκε και με αγάπησε σαν παιδί του, ενώ εγώ τον κατάλαβα,τον ένοιωσα,τον πόνεσα... Φώτος Παπαθανάσης