ΤΑΞΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ "ΠΩΛΕΙΤΑΙ"; "Πώς να μιλήσεις για τη σύγχρονη ελληνικότητα σε μια χώρα που Πωλείται;" διερωτάται ο Κυριάκος Κατζουράκης, δίνοντας ένα κοινωνικοπολιτικό στίγμα με μια στροφή στο συγκεκριμένο, που είναι και επιστροφή στο απωθημένο, στο γενικότερο υπαρξιακό του Μπόις "Πώς να μιλήσεις για τέχνη σ' έναν νεκρό λαγό;". Σκέφτομαι ότι σ' αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου όλα τα δεδομένα ανατρέπονται, όλες οι βεβαιότητες κονιορτοποιούνται, η Ελλάδα περιμένει τον νέο κατακλυσμό που θα τη ζυμώσει, θα την κάνει λάσπη, πρόπλασμα μιας ελπίδας που επιμένει, χαμένη ανάμεσα σε ανθρώπους- κηλίδες στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σφαγείο. Αυτοί οι άνθρωποι-κηλίδες κατοικούν την τεράστια τοιχογραφία από τα έργα-κηλίδες του Κυριάκου Κατζουράκη, που απλώνονται σε όλες τις τέχνες της γραφής, με προεξάρχουσα ανάμεσα τους τη ζωγραφική: τη σιωπηλή τέχνη-μήτρα των άλλων τεχνών. Μ' αυτή διαλέγει να συγκρίνει την ψυχαναλυτική διεργασία, την οποία κατ' αρχάς γνωρίζει ως προσωπική εμπειρία. Και οι δύο δεν τελειώνουν ποτέ, όπως λέει: τα ευρήματα τους κατασταλάζουν μέσα στο χρόνο, σε μια διαδικασία αυτογνωσίας. Είναι ένας πιστός/άπιστος απέναντι της ο Κατζουράκης. Διεισδύει με την ένοχη αθωότητα του βρέφους στο γκριζόμαυρο ημίφως του έργου του και σημαδεύει μ' ένα κίτρινο, μ' ένα κόκκινο βέλος. Μια μη απαστράπτουσα αστραπή, ένα φως διασχίζει το έργο, το φως του βάθους, το φως που έχει βγει από το βάθος, έχει ανασυρθεί από το μυστικό ορυχείο, για να μείνει για πάντα εκεί. Ένα εσαεί, ενώ όλα βιάζουν, ένας ύμνος σ' ό,τι διαρκεί, ενώ όλα αλλάζουν, ένα νυν και αεί σ' αυτό που δεν μπορεί παρά να μένει νέο και συγχρόνως παλιό και μελλοντικό.