Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

"Αντιμετωπίζουμε το μεγάλο μυστήριο του Χρόνου, αλλά αν δεν το λύσουμε δεν θα καταλάβουμε καν τί είναι ή Λογική και -πολύ περισσότερο- η Φυσική". C.F. vo Weizsacker Αυτή η θέση ενός από την ανεπανάληπτη γενιά των μεγάλων φυσικών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Φυσική φαίνεται ακόμη πιο επίκαιρη σήμερα όπου οι απόψεις για τον Χρόνο (τον Χώρο και τον "Χωροχρόνο") έχουν κλιμακωθεί σε μια αλλοπρόσαλλη ποικιλία: από μυστήρια "χωροχρονικά άτομα", σε "διαφορική πολλαπλότητα", έως το "δεν υπάρχει Χρόνος". Όμως άραγε μπορεί κανείς να αντιληφθεί φυσικά -έκτος από τη διαχείριση του μαθηματικού συμβολισμού- εκφράσεις όπως "καμπύλωση χωροχρόνου", "διαστολή Χώρου", "αρχή του Χρόνου"; "Καμπύλωση" και "διαστολή" δεν είναι ιδιότητες που για να εφαρμοστούν προϋποθέτουν "κάτι" ύποστασιοποιημένο; Δεν είναι αυτοαναφορικά γνωρίσματα; Ακόμη χειρότερα, αυτή ή "αρχή του Χρόνου" δεν φαντάζεται τον Χρόνο σαν "κάτι" δημιουργημένο με αρχή; Και δεν συγγενεύει αυτή ή "αρχή" - έννοια επίσης χρονική, με μια λειτουργία του μυθικού, νευτώνειου ή και παλαιότερου, κοσμικού εκκρεμούς; Μήπως, εν τέλει, επιτρέπεται δειλά να υποψιαστούμε πώς ο βασιλιάς είναι γυμνός;