Περίμενα λίγο. Αποφάσισα να κατέβω. Όταν στάθηκα στην πόρτα της καμαρούλας, είδα τον πατέρα μου να έχει αγκαλιάσει το κεφάλι του κυρ Αντώνη και να κλαίει βουβά, στεγνά. Κάτι του ψιθύριζε. Νομίζω του ’λεγε πολλές φορές «για ποιους, Αντώνη μου; Για ποιους; Για τους Βλαντάδες;» Κάποια στιγμή τον άφησε ήρεμα και γύρισε προς την πόρτα. Με προσπέρασε και βγήκε έξω στον καθαρό, κάπως κρύο αέρα της αυλής. Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλί της σιδερένιας στριφογυριστής σκάλας, γύρισε και με κάρφωσε με το βλέμμα. «Αν μπλέξεις με την πολιτική, θα σε γδάρω ζωντανό», είπε και μ’ άφησε να τον ακολουθήσω σιωπηλά, από κάποια απόσταση ασφαλείας. Μετά έμεινα στο σαλόνι. Ακουγόντουσαν σούρτα φέρτα στην αυλή, αλλά εγώ δεν κοίταζα. Κάποια στιγμή άκουσα την αδελφή του που ήλθε νυχτιάτικα, μαζί με κάτι ανδρικές φωνές, τον πήρανε, πρέπει να τρακάρανε λίγο στη στενή εξώπορτα, «για όνομα του Θεού, λίγο σεβασμό», κλαψούρισε η αδελφή του κυρ Αντώνη, ο πατέρας μου κατέβηκε βιαστικά και την πρόλαβε μπροστά στις ελιές του πεζοδρομίου μας, της ψιθύρισε κάτι και γύρισε αμίλητος. Στο μεταξύ είχε γυρίσει ο Γιάννης, τον ρώτησα ποιοι είναι οι Βλαντάδες, πού να ξέρει αυτός, σκέφθηκα να ρωτήσω τον πατέρα μου αλλά άσε, δε μιλιότανε, είπα θα τον ρωτήσω άλλη φορά, ποτέ δε ξαναβρήκα την ευκαιρία, έμαθα μόνος μου αργότερα – μα καλά, για τους Γούσηδες και τους Βλαντάδες χαράμισε τη ζωή του ο κυρ Οικονομίδης;