Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

«Το κείμενο είναι το φάντασμα του κόσμου. Η απομακρυσμένη του σκιά. Η ενσωμάτωση των λέξεων του. Η διάχυσή τους. Η διασπορά της ανωνυμίας τους. Μία αργή, εκστατική, εξαΰλωση που δουλεύει σε βάθος, φέρνοντας το φως, ένα αρρωστημένο και ανύσταχτο φως. Την ανονείρευτη μέρα. Γιατί οι λέξεις δεν αποδίδουν το όνειρο. Οι λέξεις αποδίδουν τη ζωή. Την αποδίδουν στο θάνατό της. Στην ηχώ της. Μία ηχώ που κάνει το χώρο απροσπέλαστο και το χρόνο έναν νεκρό χρόνο. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Αυτό ήταν πάντα. Το απροσπέλαστο. Η μοναξιά της αναμονής του. Μια μοναξιά που επιστρέφει τις λέξεις. Σ’ έναν αόρατο ιστό διασυνδέσεων, που μεγαλώνει, καταλαμβάνει το χώρο σου, γίνεται το θάμβος τώρα κι αυτού του δωματίου. Να τα γυμνά κλαδιά του! Κρατάνε αυτό τον ιστό, τη διάρκειά του. Γιατί κι εδώ. Πού αλλού; Η διάρκεια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ένας ακίνητος, πυκνός χρόνος. Η ήττα του. Η ύστατη στιγμή της αλήθειάς του.»