Η ΘΕΙΑ ΖΩΗ

Χάρις στο "παχνίδι" της Συνείδησης-Δύναμης, της Ευδαιμονίας και του ενδιάμεσου δημιουργού, του Υπερνού, το Θείον κατέρχεται από την καθαρή ύπαρξη στο κοσμικό ον· χάρις σε μια ζωή, μια ψυχή και έναν νου που αναπτύσσονται και χάρις στον Υπερνού που προκαλεί φωτισμό, ανεβαίνουμε από την Ύλη προς το θείο Ον. Τα δύο ημισφαίρια, κατώτερο και ανώτερο, συνενώνονται στο σημείο συνάντησης νου και Υπερνού, που μόλις ένα πέπλο διαχωρίζει ακόμη. Το να σχίσουμε αυτό το πέπλο είναι η προϋπόθεση εμφάνισης της θείας ζωής στην ανθρωπότητα· διότι μέσω αυτού του σχισίματος και της καθόδου του ανωτέρου όντος, που προκαλεί φωτισμό εντός της φύσης του κατωτέρου όντος, και της ισχυρής ανόδου του κατωτέρου όντος προς τη φύση του ανωτέρου όντος, ο νους ανακτά το θείο φως του εντός του Υπερνού, που αγκαλιάζει τα πάντα, και η ψυχή πραγματώνει το θείο Εγώ της εντός της Ananda, που κατέχει τα πάντα και που είναι η όλη Ευδαιμονία· η ζωή ανακτά τη θεία ισχύ της στο "παιχνίδι" της πανίσχυρης Συνειδητής-Δύναμης και η Ύλη ανοίγεται προς τη θεία ελευθερία της ως μια μορφή της θείας Ύπαρξης. Και εάν η εξέλιξη, που βρίσκει εδώ και τώρα εντός του ανθρωπίνου όντος το στεφάνωμα και τη μοναρχία της, έχει ένα σκοπό, άλλον από αυτό το "γύρω-γύρω" χωρίς τέλος και αιτία, από όπου κάποια άτομα δραπετεύουν, και εάν αυτή η άπειρη δυνατότητα αυτού του δημιουργήματος, του μόνου σε αυτόν τον κόσμο που στέκεται ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη ως μεσολαβούσα ισχύς, έχει ένα νόημα, διαφορετικό από ένα τελικό ξύπνημα που το αποσπά από την αυταπάτη της ζωής και που προκαλείται από την απελπισία και την αηδία της κοσμικής προσπάθειας, τότε αυτή η φωτεινή και ισχυρή μεταμόρφωση και ανάδυση του Θείου μέσα στο δημιούργημα οφείλουν να είναι αυτός ο υψηλός στόχος και αυτή η υπέρτατη έννοια.