ΜΙΛΑΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

«Μιλάω στους τοίχους», λέει ο Λακάν και αυτό σημαίνει: «Ούτε σε σας ούτε στον μεγάλο Άλλο. Μιλάω μόνος μου. Είναι για την ακρίβεια αυτό που σας ενδιαφέρει. Δική σας ευθύνη να με ερμηνεύσετε». Αυτοί οι τοίχοι είναι οι τοίχοι του παρεκκλησίου του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Σαιντ-Αν. Ο Λακάν ξαναβρίσκει εκεί τα νεανικά του χρόνια όταν ήταν ειδικευόμενος ψυχίατρος. Διασκεδάζει, αυτοσχεδιάζει, μιλάει ελεύθερα. Η πρόθεση είναι πολεμική: οι καλύτεροι από τους μαθητές του, αιχμαλωτισμένοι από την ιδέα ότι η ψυχανάλυση διαγράφει κάθε προϋπάρχουσα γνώση, σήκωσαν το λάβαρο της μη γνώσης που είχαν δανειστεί από τον Μπατάιγ. Όχι, λέει ο Λακάν, η ψυχανάλυση εκπορεύεται από μια γνώση που υποτίθεται, τη γνώση του ασυνειδήτου. Αποκτούμε πρόσβαση σε αυτή μέσω της οδού της αλήθειας (ο αναλυόμενος προσπαθεί να πει ωμά ό,τι του περνάει από το μυαλό) όταν καταλήγει στην απόλαυση (ο αναλυτής ερμηνεύει τα λεγόμενα του αναλυόμενου με όρους λίμπιντο). Μάθημα σοφίας σε μια εποχή, τη δική μας, που βλέπει μια γραφειοκρατία, αγκαζέ με την επιστήμη, να ονειρεύεται να αλλάξει στον άνθρωπο την πλέον ενδόμυχη πλευρά του –με την προπαγάνδα, τον άμεσο χειρισμό του εγκεφάλου, τη βιοτεχνολογία ή ακόμα και με το social engineering. Χτες, ασφαλώς, τα πράγματα δεν ήταν καλά, όμως αύριο θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.