ΜΠΟΝΧΕΦΕΡ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ

Λονδίνο, 27 Ιουλίου 1945. Η ειρήνη είχε επιτέλους επιστρέψει στην Ευρώπη. Το διεστραμμένο της πρόσωπο που είχε αρχίσει να γίνεται οικείο, είχε πλέον εκδιωχθεί. Είχαν ήδη περάσει δύο μήνες από τη λήξη του πολέμου. Ο τύραννος πήρε ο ίδιος τη ζωή του στα χέρια του, αυτοκτονώντας σ’ ένα τσιμεντένιο καταφύγιο κάτω από τα ερείπια της πρωτεύουσάς του, και οι Σύμμαχοι ανακηρύχθηκαν νικητές. Η ζωή στη Μεγάλη Βρετανία ξανάβρισκε σιγά-σιγά τους ρυθμούς της. Κατόπιν ήρθε το καλοκαίρι, θαρρείς και περίμενε στην ουρά αδημονώντας. Ήταν το πρώτο ειρηνικό καλοκαίρι μετά από έξι χρόνια. Αλλά οι αναμνήσεις ήταν νωπές και αναδύονταν διαρκώς, λες κι ήθελαν να αποδεικνύουν συνέχεια πως ό,τι πέρασε δεν ήταν όνειρο ή εφιάλτης. Κι ήταν αναμνήσεις φριχτές, όπως καθετί που συνέβη τα προηγούμενα έξι χρόνια. Ενίοτε ήταν και χειρότερες. Το πρώτο διάστημα αυτού του καλοκαιριού, κατέφταναν ολοένα τα φρικαλέα νέα των στρατοπέδων του θανάτου, μαζί με τις απροσμέτρητες θηριωδίες που οι Ναζί επιφύλαξαν στα θύματά τους, στα κατά τόπους κολαστήρια της βραχύβειας αυτοκρατορίας τους. Φήμες για όλα αυτά κυκλοφορούσαν καθόλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά τώρα η πραγματικότητα επιβεβαιωνόταν από φωτογραφίες, από τα «επίκαιρα» που πρόβαλαν οι οθόνες των κινηματογράφων κι από τις μαρτυρίες των στρατιωτών που απελευθέρωναν τα στρατόπεδα τον Απρίλιο, κατά τις τελευταίες μέρες του πολέμου. Κανείς δεν ήξερε και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τόση και τέτοια φρίκη – παραήταν μεγάλη για να μπορεί να την αφομοιώσει το κουρασμένο από τον πόλεμο βρετανικό κοινό. Κάθε αηδιαστική λεπτομέρεια επιβεβαίωνε ξανά και ξανά το μίσος των Άγγλων για τους Γερμανούς. Το κοινό παραπατούσε μπροστά στην ίδια την κακία του κακού.