Η Ζωή από τη Θεσσαλονίκη ξεκινάει µια καινούρια ζωή ως καθηγήτρια στη Θράκη, αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Αυτό όµως που φοβάται περισσότερο επαναλαµβάνεται σαν κακή φάρσα: οι άντρες που σχετίζονται µαζί της δεν έχουν καλό τέλος. Αυτή τη φορά πρέπει να προστατεύσει τον Γιάννη, τον νεαρό καπετάνιο που ταξιδεύει στα πέλαγα και την αναζητάει µε πάθος κάθε φορά που πιάνει στεριά. Στη µεθόριο, η Ζωή αναµετριέται µε την καινούρια της ιδιότητα αλλά και συγκρούεται, ως ασυµβίβαστη φοιτήτρια της µεταπολίτευσης, µε όσους προσπαθούν να τη φέρουν στα δικά τους µέτρα. Παλεύει να αυτονοµηθεί, να επαναπροσδιοριστεί και να ξεριζώσει τη δεισιδαιµονία που φωλιάζει µέσα της, βυθίζοντάς τη σε σκοτεινά νερά.

Ένα µυθιστόρηµα δρόµου, γεµάτο µουσικές και πάρτι, τοπία, ταξίδια και προσωπικές αναζητήσεις, ένα βιβλίο διαποτισµένο από την αθωότητα και τη φρεσκάδα µιας γενιάς που ενηλικιώθηκε στα πρώτα χρόνια της µεταπολίτευσης και πορεύτηκε µέσα από τις µεταµορφώσεις που συντελέστηκαν στο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όµως ήµασταν µια γενιά –τώρα που τα ξανασκέφτοµαι µπορώ και να το γενικεύω– που λατρέψαµε τη θεωρία, δεν ήµασταν πολλοί αλλά έστω, εκείνοι, όσοι σπουδάσαµε µετά τη χούντα, θέλαµε να ενσταλάξουµε µέσα µας και στον περίγυρό µας περισσότερες ιδέες και ελευθερίες. Να γιατί, κορίτσι πράµα, αγαπούσα τα «αγόρια µου», τους φαντάρους, τις πόρνες στο Βαρδάρι που πηγαίναµε να τις δούµε να καιροφυλακτούν στα στενά τις νύχτες, να γιατί είχαµε αναγάγει σε θεωρία τον έρωτα και πολλές φορές τον εξασκούσαµεαµήχανα… (από το σηµειωµατάριο της Ζωής).