"Ιλιάδα" και "Οδύσσεια": δύο μεγάλες αφηγήσεις που αναγγέλουν πανηγυρικά τον δομημένο πολιτισμό ως στοίχημα ατομικότητας, δύο ποιήματα γεμάτα με ομφάλιους λώρους που επινοούν τον τραγικό κόσμο -και, πίσω από αυτά, ένας ποιητής-αίνιγμα, κάποιος τάχα τυφλός που ανέλαβε να συνενώσει τις παλαιές αφηγήσεις. Για είκοσι πέντε αιώνες, το ομηρικό corpus είναι (και θα παραμείνει) το διαρκώς προσδοκώμενο κέντρο της φιλολογίας.
Το παρόν βιβλίο είναι μία ακόμη προσπάθεια να προσδιοριστούν (ή να επαναπροσδιοριστούν) οι όροι και τα όρια της ερμηνείας των δύο επών που, έτσι κι αλλιώς, αντικαθιστούν την προφητεία (επί της ουσίας: τη θρησκεία) με την αφήγηση. Η τέχνη του κατοπτρισμού, οι στρατηγικές της αγωνίας, ο αφηγηματικός συγχρονισμός, οι παράλληλες δράσεις και οι διαδοχικές πράξεις, ο διάλογος του κειμένου με τις παλαιότερες αφηγήσεις, η δομή της επικής αφήγησης ως μεταλογοτεχνικός στοχασμός αναδεικνύονται σε κρίσιμα ομηρικά και μεθομηρικά ζητήματα, συχνά υποσύνολα του παμπάλαιου Ομηρικού Ζητήματος, και προσδιορίζουν τη νεοτερική αντίληψη περί χρόνου ως προϋπόθεσης της ενότητας των επών.