ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΜΝΗΜΗΣ

Την επόμενη μέρα θα ’ρχονταν οι Τούρκοι και ποιος ξέρει τι αγριότητες θα έπρατταν! Τα θεριά που για τρία χρόνια είχαν κλειστεί μες στ’ άντρα τους, θα φανερώνονταν και θα ικανοποιούσαν τη δίψα τους για αίμα. Τι μέρες φρίκης, μέρες χωρίς ελπίδα! Βαδίζαμε όλοι χωρίς να τολμήσουμε να σηκώσουμε τη ματιά μας, προχωρούσαμε με τα κεφάλια κάτω κι από ώρα σε ώρα, από λεπτό σε λεπτό περιμέναμε το θάνατο. Είχαμε τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα όλοι θ’ αφήναμε την τελευταία μας πνοή σ’ εκείνο τον δρόμο του Γολγοθά. Έχοντας επιζήσει από την τρομερή σφαγή, είχαν την τύχη ν’ απελευθερωθούν οριστικά από τον ζυγό της αιχμαλωσίας.