Κι αυτή η απόστροφος στο "σ' αγαπώ",
να κρεμάμε την απουσία δεν είναι;

Εσύ κι εγώ για μια ολόκληρη χρονιά, μια οποιαδήποτε χρονιά, κάθε χρονιά. Εσύ κι εγώ επικίνδυνα ευτυχισμένοι. Αιώνιοι, περαστικοί και κυνηγημένοι μόνο από τον εαυτό μας.
Εσύ κι εγώ για να βγάζει νόημα το τίποτα, για να δικαιούμαστε να ρισκάρουμε το πάντα. Εσύ κι εγώ, αφού δε θέλουμε άλλον τρόπο.

Ο ποιητής, συνοδεύοντας την κάθε μέρα του χρόνου με δυο τρεις μινιμαλιστικούς, "ακαριαίους" στίχους, ιχνογραφεί τη μουσική ανέλιξη μιας μοναδικής αλλά πάγκοινης ιστορίας αγάπης.
Οι στίχοι αυτοί, απλοί και όμορφοι, "μνημειώνουν" μια καθημερινή στιγμή, ένα διάλογο, ένα βλέμμα ή μια χειρονομία που δεν πρέπει να ξεχαστούν...
Είναι στίχοι για τη μεταφυσική διάσταση που αποκτά η πραγματικότητα όταν, με κίνητρο την αγάπη, κατορθώνεις να εντοπίζεις και να διατυπώνεις, παντού, μεγάλες προσωπικές στιγμές.
Στίχοι που έχουν αντίκρισμα στις πιο ακριβές στιγμές και σκέψεις όλων μας: αυτών που υπήρξαν ερωτευμένοι, αυτών που είναι ερωτευμένοι και αυτών που θα ερωτευτούν.