ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Φρανσίσκο ντε Βιτόρια διατυπώνει στο παρόν έργο του όλες τις μοντέρνες αρχές του Δικαίου του Πολέμου που διέπουν μέχρι και σήμερα όλες τις θεμελιάκές πτυχές αυτού του πολύπλοκου πολιτιστικού φαινομένου. Οργανώνει νομικά τα προβλήματα που ενέσκηπταν από τότε, όπως τα όρια της αποικιοκρατικήγς δράσης που οδηγούσαν σε γενοκτονίες και τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, θεμελιώνοντας την θεωρία του στην έννοια του δίκαιου πολέμου. Η απάρνηση της παπικής ή της αυτοκρατορικής παγκόσμιας δικαιοδοσίας είναι η κεντρική σύλληψη της φιλοσοφίας του Διεθνούς Δικαίου του Βιτόρια. Πρόκειται για ολοκληρωτική αποδέσμευση από την μεσαιωνική αντίληψη που αντλούσε την επιχειρηματολογία της από τον Αυγουστίνο: δεν αναγνωρίζει στον Πάπα κοσμική εξουσία αλλά μόνο πνευματική, με αποτέλεσμα η παρούσα εργασία του μαζί με άλλες να συμπεριληφθεί προσωρινά στον Κώδικα των απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού. Αντλεί την έννοια της πολιτικής εξουσίας, όχι από την κυριαρχία αλλά από την αριστοτελική έννοια της αυταρκούς και τέλειας πολιτείας και οικοδομεί σύστημα διεθνούς δικαίου μεταξύ κρατών που είναι αυτάρκη... Στον Βιτόρια η κοινότητα των εθνών δεν περιορίζεται στα κράτη του Χριστιανισμού αλλά πρόκειται για κοινότητα κοινωνιών που είναι αριστοτελικά αυτάρκεις και τέλειες, οι οποίες δεσμεύονται μέσω των αμοιβαίων αναγκών τους και υπόκεινται στο ίδιο Διεθνές Δίκαιο. Μετασχηματίζει την ρωμαϊκή έννοια του δικαίου μεταξύ μόνο πολιτισμένων εθνών σε δίκαιο μεταξύ κρατών αλλά και ανθρώπινων κοινοτήτων που μετέχουν ιαότιμα στο κοινό δίκαιο. Ιδρύει το πρώτο Διεθνές Δικαστήριο και απορρίπτει την κήρυξη πολέμου για θρησκευτικούς λόγους. Καινοτομία του αποτελεί επίσης η θεωρία μη αποφανσιμότητας του δικαίου πολέμου και από τις δύο πλευρές, η περιφρουρημένη εχθρότητα στα πλαίσια της νόμιμης σύγκρουσης, το νομικό ζήτημα των πολεμικών επανορθόσεων, ο παράνομος χαρακτήρας της σφαγής αμάχων, η απόρριψη της συλλογικής ευθύνης κ.α. .