Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΑΕΙΦΟΡΙΑΣ

O Γιώργος Σμπώκος αμφισβητεί το σύγχρονο αναπτυξιακό δόγμα, που επιδιώκει να μας πείσει ότι η οικονομική μεγέθυνση είναι αναπόφευκτη, η περιβαλλοντική διαχείριση, ικανοποιητική και ο τρόπος ζωής μας, διατηρήσιμος. Αντλώντας παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία, τη λογοτεχνία, την ειδησιογραφία και τη νομοπαραγωγή, αποκαλύπτει τα εργαλεία της πολιτικής και τις αυταπάτες της κοινωνίας. Μας ωθεί να στοχαστούμε εκ νέου τα όρια της ανάπτυξης και τον τρόπο συνύπαρξης ανθρωπογενών συστημάτων και οικοσυστημάτων. Η αειφόρος ανάπτυξη επινοήθηκε προκειμένου να δώσει διέξοδο στο παρωχημένο καπιταλιστικό μοντέλο. Αποκαθαρμένη από αρνητικές συνδηλώσεις, υποσχέθηκε έλεγχο της ασύδοτης οικονομίας και προστασία του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα, όμως, υποστήριξε μια άτυπη διαιτησία υπέρ της οικονομίας και εις βάρος του περιβάλλοντος. Διατήρησε την οικονομία του άνθρακα, επένδυσε μέσω του χρέους στη χειραγώγηση των αδύναμων κρατών και ενίσχυσε την κοινωνία της κατανάλωσης. Σε αυτό τον αγώνα στρατεύτηκαν ακόμα και όργανα του διεθνούς δικαίου όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ και εφαρμόστηκαν διεθνείς συνθήκες, όπως η Συνθήκη Πλαίσιο για την κλιματική αλλαγή και η Συνθήκη του Κιότο. Το βιβλίο αρχικά περιγράφει το πλαίσιο διαμόρφωσης του πρoτύπου για την ανάπτυξη και την περιβαλλοντική προστασία. Κατόπιν εξετάζει τον τρόπο διείσδυσης της αειφόρου ανάπτυξης στην ατζέντα της πολιτικής, καθώς και το φαινόμενο της εκχώρησης εξουσίας από εθνικά κράτη προς υπερκρατικούς οργανισμούς ενώ εντοπίζει συνδέσεις των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής της νότιας Αμερικής με τα μνημόνια της Ελλάδας. Τέλος, αναγνωρίζει στη διεθνοποίηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων μια εξαιρετική αφετηρία αναθεώρησης της αξιακής ιεράρχησης του κόσμου μας. Πώς μπορούμε όμως να αντισταθούμε σε ένα σύστημα που επιδιώκει να μας πείσει να απομακρυνθούμε από την αυτάρκειά μας; Κατανοώντας τη βαθύτερη δομή του σύγχρονου οικονομικού δόγματος, ο συγγραφέας πιστεύει πως θα βρεθούμε σε θέση να συλλάβουμε τον τρόπο ανάκτηση