ΟΣΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ ΑΚΟΜΑ

Μέ­ρα και νύ­χτα –κά­θε που ξαγρυ­πνού­σε– μι­λού­σε στο πρώ­το της εγ­γό­νι, τη μαρ­γα­ρι­τα­ρέ­νια της, ό­πως με λατρεί­α την α­πο­κα­λού­σε α­πό ό­ταν ά­κου­σε πως εί­ναι κο­ρι­τσά­κι. Ό­λες οι κου­βέντες που έ­κα­νε μα­ζί της, μο­να­δι­κές και ξε­χω­ρι­στές. Υ­πήρ­χαν ό­μως και κά­ποιες που, πριν α­κό­μα τις ξε­στο­μί­σει, της άγ­γι­ζαν πε­ρισ­σό­τε­ρο την καρ­διά. Έ­παιρνε τό­τε το μο­λύ­βι –για­τί αυ­τή την α­νά­γκη έ­νιω­θε– και έ­τρε­χε κά­θε φο­ρά να τις α­κου­μπή­σει πά­νω στο χαρ­τί. Κι αυ­τό α­πό την ώ­ρα που έ­μα­θε για την ύ­παρξή της, μέ­χρι και τη μο­να­δι­κή στιγ­μή της γέν­νη­σής της. Κου­βέ­ντες, λοι­πόν, κου­βέ­ντες α­πλές, τρυ­φε­ρές, α­στεί­ες μα και στο­χα­στι­κές, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νες όλες με α­νεί­πω­τη α­γά­πη α­πό τη για­γιά στην εγ­γο­νή, τη μαρ­γα­ρι­τα­ρέ­νια της...