Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ

Μια διάβρωση του παρόντος θαρρείς φέρνει στην επιφάνεια τα περασµένα· έτσι, όπως τα πετρώµατα, από µια τεκτονική των βιωµάτων γεννιέται το υλικό της τέχνης. Είναι αυτή η ανάγκη για παρηγοριά, πως δεν είµαστε άοπλοι απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά. Ράκη βιωµάτων συρραπτόµενα ανασυνθέτουν τον τάπητα της ζωής, ψηφίδες που συµπληρώνουν την εικόνα ενός τόπου, των ανθρώπων και της φύσης του. Μπορεί η καµπούρα του καντηλανάφτη να ’ναι ενός αγγέλου τα µαζεµένα φτερά κι οι παπαγάλοι πεθαίνοντας να ’χουν το χιούµορ και τη µακροθυµία να κοροϊδεύουν τη ζωή· θνησκόντων ερωτευµένων ανοµολόγητα µυστικά καρπίζουν τον κάτω κόσµο, µνήµες, σαν τις ηλικίες του ξύλου, τους επάλληλους κύκλους ενός κορµού όπου ενώνονται η απώλεια και η ζωή, όπως σ’ έναν κύκλο το τέλος και η αρχή, άνθρωποι και ζώα σ’ ένα γαϊτανάκι ενωµένοι, και στο κέντρο, στύλος ριζωµένος, η πόλη κι οι οικογενειακοί δεσµοί. Είκοσι διηγήµατα για «του κόσµου το ξανάνιωµα και τη φθορά».