ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Κύριος στόχος του βιβλίου μου είναι να κάνει γνωστό το αρχαίο δράμα (τους τρεις ποιητές: Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη) σ' ένα κατά το δυνατόν ευρύτερο κοινό αναγνωστών και να δείξει πόσα οφείλουν οι μεγάλοι αυτοί ποιητές στο σύγχρονό τους λαϊκό πολιτισμό. Η ανάδειξη τού πόσο πολλά άντλησε -σχεδόν όλα, εκτός από την ίδια την ιδιοφυΐα των ποιητών- το αρχαίο δράμα από το λαϊκό πολιτισμό· και τού πώς οι τρεις τραγικοί τα μεταχειρίστηκαν και επεξεργάστηκαν, και συχνά τα προεξέτειναν, ποιητικά και στοχαστικά - φιλοσοφικά. Για τους μύθους ο Νικόλαος Πολίτης έχει γράψει, ότι είναι «απλούστατοι, την έννοιάν των εν εαυτοίς περιέχοντες, μόνον δ' όταν αύτη λησμονηθή, προστίθεται ετέρα, αλλοτρία του καθ' αυτό μύθου, απορρέουσα εκ των δοξασιών και των μύθων του επαναλαμβάνοντας τούτον λαού». Οι δοξασίες και τα ήθη συνιστούν, ακριβώς, την καθημερινότητα, η οποία έχει τη δική της διάρκεια. Αυτό γίνεται φανερό και από την επισήμανση στην τραγωδία δοξασιών, ηθών που συναντώνται στα λαϊκά στρώματα και στους νεότερους χρόνους, χωρίς να με απασχολεί εν προκειμένω το ζήτημα της συνέχειας· πρόθεσή μου είναι μόνο, να πιστοποιηθεί μ' αυτόν τον τρόπο η λαϊκή προέλευση τέτοιων στοιχείων. Η εργασία μου κατ' ουσίαν εκκινεί από το σημείο αυτό και πέρα, όπου παρακολουθώ την προσωπική μέθεξη και την ποιητική διαμόρφωση του υλικού που οι τρεις Τραγικοί παραλαμβάνουν. Εντόπισα λοιπόν, αφενός τα στοιχεία, με τα οποία σύνθεσαν οι τρεις ποιητές τις τραγωδίες και τα δράματά τους και, αφετέρου, - αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον και δύσκολο, - προσπάθησα να δείξω, με τα ίδια τα πράγματα, τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποίησαν και τα διαμόρφωσαν, ώστε να αναχθεί η ίδια η ζωή σ' ένα άλλο, υψηλότερο επίπεδο: της ποίησης.