Η ΟΡΕΣΙΒΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΟΡΦΥΡΗ

Το τι αποτελεί ιερό στην ποίηση (και στη ζωή) του Τάσου Πορφύρη δεν είναι δύσκολο να το διακρίνουμε. Είναι η καταγωγική μνήμη της δύσβατης ηπειρώτικης ενδοχώρας αλλά και των πλασμάτων της που έζησαν και ζουν εκεί, των ανθρώπων, των ζώων ή και των φυτών, ενός οικοσυστήματος μέσα στο οποίο φώλιασε η εφηβεία του και έκτοτε πήρε τη μορφή μιας παραμυθίας. Ενός σταθερού καταφύγιου ονείρων που δεν αλλάζει, γιατί δεν επηρεάζεται από το συμβατικό πέρασμα του χρόνου. Έτσι, για τη φαντασία του, η ορεινή πατρίδα, η μουσική της παράδοση, οι ελεγειακοί της ρυθμοί, το μοιρολόι και το πένθος, η αρχαϊκή της λιτότητα, υπήρξαν ένα είδος ακίνητου κέντρου. Ένα σημείο προς το οποίο είναι στραμμένος μόνιμα, όπως σε μαγνητική πυξίδα, ο νόστος του. Ενώ παρόμοια, ένα άλλο ανεξάντλητο αρτεσιανό του ιερού για τον Πορφύρη είναι ο τραχύς, γεμάτος αφανισμούς κόσμος της μεθοριακής Ηπείρου, νοητά επεκτεινόμενος ως τη γειτονική δυτική Μακεδονία, στα χρόνια του '40 κι έπειτα. Ένας κόσμος που είναι δύσκολο να εννοηθεί αν δεν τον σκεφθούμε στη διαχρονία του, αλλιώς είναι ακατανόητο το γιατί ποιητές αρκετά νεώτεροι, όπως οι Μιχάλης Γκανάς, Πάνος Κυπαρίσσης, Απόστολος Ζώτος, Χρήστος Μπράβος συμμερίζονται τον ίδιο νόστο.