Η Νεσιέ δεν αισθηματολογεί, όμως η ποίησή της είναι αισθηματική, δεν συνθηματολογεί, όμως οι στίχοι της γίνονται συνθήματα. Μονάχα αγαπάει. Τον άνθρωπο, τη φύση, τον γιο της, τη γυναικεία της υπόσταση, την πατρίδα της. Μέσα από την αγάπη, υφαίνει ένα οικουμενικό σύμπαν που ο χώρος και ο χρόνος από σχετικοί όροι γίνονται απόλυτοι -η Κύπρος, τότε και τώρα. Η Νεσιέ Γιασίν διεκδικεί μια θέση στο πάνθεον των σύγχρονων μεγάλων ποιητριών που με απλά υλικά ξαναφτιάχνουν τον κόσμο.

**

Η Νεσιέ Γιασίν γεννήθηκε το 1959 στην Κύπρο. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της παιδικής της ηλικίας στο χωριό Περιστερώνα όπου ζούσαν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι. Το 1964, η οικογένειά της έπρεπε να φύγει από το χωριό εξαιτίας διακοινοτικών προβλημάτων.

Ο πατέρας της Οζκέρ Γιασίν είναι γνωστός ως ο «εθνικός ποιητής» των Τουρκοκυπρίων. Ο άλλος ποιητής της οικογένειας είναι ο αδελφός της Μεχμέτ Γιασίν. Με τον αδελφό της θεωρούνται οι ηγετικές μορφές της 74ης γενιάς (Μέτωπο της απόρριψης).

Η Νεσιέ Γιασίν δημοσίευσε σε νεαρή ηλικία. Τα δύο πρώτα βιβλία της δημοσιεύθηκαν στην Τουρκία όταν ήταν φοιτήτρια στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μέσης Ανατολής στην Άγκυρα. Ως νέα ποιήτρια, το έργο της, που βασίστηκε κυρίως στον πόλεμο του 1974 στην Κύπρο, το δέχθηκαν ευνοϊκά οι λογοτεχνικοί κύκλοι στην Τουρκία.

Το ποίημά της που ονομάζεται «Ποιο μισό» που έγραψε στην ηλικία των 17 ετών μελοποιήθηκε από τον Ελληνοκύπριο συνθέτη Μάριο Τόκα («Η δική μου πατρίδα») και έγινε μια εικόνα ταυτότητας, ένας ανεπίσημος ύμνος για μια ενωμένη Κύπρο. Μετά τη μετάφραση των πρώτων ποιημάτων της στα ελληνικά (δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά στο νότιο τμήμα του νησιού), βραβεύτηκε από το Κυπριακό Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού το 1978 για τη συμβολή της στον κυπριακό πολιτισμό. Έγινε γνωστή και διαβάζεται και στις δύο πλευρές της διαιρεμένης Κύπρου αλλά και στην Τουρκία.