Μέσα από τις αφηγήσεις του Ηλία Παππά, η Ελευθερία Δροσάκη ξετυλίγει τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου για τα μικρά παιδιά που κατάγονταν από ορεινά χωριά, όπως τ'Αγραφα. Χωρίς παιχνίδια, με λιγοστά μέσα, ακόμα και λειψό φαγητό, κατάφεραν να επιβιώσουν.
Ο πόλεμος σημάδεψε τις παιδικές ψυχές, που μεγάλωσαν χωρίς όνειρα και μπήκαν νωρίς στον κόσμο των μεγάλων. Πούλαγαν ξύλα, λουκούμια, έκαναν ακόμα και τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα "δουλειά". ΄
Νεαροί ακόμα-μιλάνε μόνο για τα αγόρια γιατί τα κορίτσια ήταν σχεδόν "καταδικασμένα"-τα αγροτόπαιδα δούλεψαν στο φράγμα, υπηρέτησαν τη Μαμά-Πατρίδα σε θολές πολιτικές καταστάσεις, πίστεψαν στα ρουσφέτια των πολιτικών, για να οδηγηθούν τελικά μετανάστες.
Ο ήρωάς μας έφυγε για τη Γερμανία. Εκεί έζησε τη σκληρή δουλειά του ανθρακωρύχου, συναναστράφηκε και με άλλους εργάτες που ο καθένας είχε νοοτροπία του δικού του λαού, όπως οι Τούρκοι, βρήκε όμως και Έλληνες για να λένε τον πόνο της ξενιτιάς και να σκέφτονται πως κάποτε θα γυρίσουν στη γλυκιά πατρίδα.