Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΦΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Οι πληθυσμοί της Πάφρας και γενικότερα του Πόντου, που κατέφυγαν στα όρη, αρνήθηκαν το βιασμό της συνείδησής τους, και αποδύθηκαν σε έναν αγώνα απελπισίας, όντας ένα κομμάτι του Οικουμενικού Ελληνισμού που γενοκτονούνταν, λόγω της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητάς του. Οι Παυρενοί-Παφραίοι δεν πολεμούσαν για να έχουν ελεύθερη πατρίδα, αλλά για να σωθούν από τη νεοτουρκική και την κεμαλική λαίλαπα. Οι καταδιωκόμενοι, και υπό διωγμό αφανισμού Έλληνες της Πάφρας, υπερασπίζονταν το αγαθό της ελευθερίας της ύπαρξής τους... ...Οι Κεμαλικοί, στο λιμάνι της Αμισού, επιδίωκαν εξονυχιστικά να μη φύγει για την Ελλάδα ούτε ένας σωματικά ακέραιος άνδρας. Οι ελληνικοί πληθυσμοί της Πάφρας, που κατάφεραν να επιβιώσουν από τη νεοτουρκική και κεμαλική βαρβαρότητα, έπρεπε να φύγουν ακέφαλοι και παντελώς αδύναμοι, για την ελεύθερη Ελλάδα. Μια οδύσσεια, με τραγικά αποτελέσματα, είχε τελειώσει. Μια άλλη οδύσσεια ξεκινούσε, χωρίς καν να μπορέσουν να επιστρέφουν πολλοί από εκείνους στη γενέθλια γη. Το μόνο βάλσαμο στην πονεμένη ψυχή τους ήταν ότι οδηγούνταν στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά μόνο με το σαρκών τους και τη βαθιά τους πίστη στο Θεό και στο Έθνος... Στους Έλληνες της Πάφρας δεν επετράπη να παραλάβουν μαζί τους ούτε τα ιερά και τα κειμήλιά τους. Από το ένα αντικείμενο που τους επετράπη, διάλεξαν το ιερότερο, που ήταν ο Επιτάφιος της Αγίας Μαρίνας, ο οποίος σήμερα ευρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη... Οι εκδιωκόμενοι Έλληνες συνέχιζαν να αναχωρούν για την Ελλάδα με πλοία στα οποία επέβαιναν πολλαπλάσιοι άνθρωποι, σαν αγέλες ζώων και όχι σαν ανθρώπινα όντα, που στοιβάζονταν στα αμπάρια και στα καταστρώματα των πλοίων σαν τα ψάρια, παραμένοντας εκεί με ήλιο και βροχή. Οι άρρωστοι από εξανθηματικό τύφο και ανεμοβλογιά συστεγάζονταν με τους υγιείς. Όσοι πέθαιναν στα καράβια, τους πετούσαν στη θάλασσα...