Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΩΤΑ

Ένα καλογραμμένο παιδικο διήγημα απο τη Δήμητρα Σταύρου με ήρωες δύο σύγχρονα παιδιά και εικονογράφηση του Σπύρου Γούση. Λευκωπά σύννεφα μια έκρυβαν και μια φανέρωναν τον θαμπο ήλιο. Το μικρο καράβι έπλεε εις τον μέγαν και απλωτον αιγιαλον, ανάμεσα εις αγρίους θαλασσοπλήκτους βράχους, για να φωτίσει και αγιάσει τα αφώτιστα κύματα. ο Φώτης μαζί με τους άλλους κολυμβητές προετοιμαζόταν στην ακτή για τη βουτιά του. Έκανε τον σταυρο του και βούτηξε τα ποδια του στο ακροθαλάσσι. Έκανε κρύο, αυτή ήταν η αλήθεια. Ξαφνικά ομως του ήρθε μια παράξενη ορμή και μάλωσε- απο μέσα του- το κρύο νερο σαν να ήταν ζωντανος άνθρωπος: "'Ακου να δεις! Εγώ θα κολυμπήσω και θα πάω στον σταυρο, ο,τι και αν λές εσύ! Είτε τον πιάσω τελικά, είτε δεν τον πιιάσω, θα πάω στον σταυρο". Κι ένιωσε σαν να ντράπηκε απο τη μεριά του το νερο και σαν να ανέβασε λίγο τη θερμοκρασία του, σαν να ζεσταθηκε. Λες αυτο να εννοούσε ο νονός Χρήστος, οταν έλεγε πως δεν βουταει μόνον και μόνον για να πιάσει τον σταυρο;