ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

«Χρειάζομαι επειγόντως αέρα», ψιθυρίζει ο Αδριανός, παρατώντας τον μισοσκισμένο φάκελο πάνω στο γραφείο του. Βάζει τ’ αθλητικά παπούτσια και κατεβαίνει με φόρα τη σκάλα. Εύχεται να μην δει κανέναν από τους «κάτω». Κοντοστέκεται. Από την κλειστή πόρτα ακούει τον ηλικιωμένο να λέει: «Άφαντο. Πουθενά. Μόνο εδώ από πίσω είδα λίγο φρέσκο χώμα, πάνω στα ξερόχορτα. Περίεργα πράγματα. Θα ’χουμε κακά ξεμπερδέματα». Ένα συναίσθημα ενοχής, χαιρεκακίας, αλλά συνάμα και περίεργης διεστραμμένης ευφορίας, τον καταλαμβάνει. Του άρεσε να παίζει με τα μυαλά των άλλων. «Για να δούμε», σκέφτεται, και κλείνει έως πάνω το φερμουάρ του φούτερ. Έχει σουρουπώσει. Το φως κοκκινίζει στον ορίζοντα παλεύοντας να κρατηθεί στις πλαγιές των βουνών. Τρία κυπαρίσσια ξεχωρίζουν κατάμαυρα στο βάθος. Ο ουρανός κρατάει λίγο μπλε, κόντρα στο κόκκινο. Σύντομα, τίποτα δεν ξεχωρίζει, παρ’ εκτός οι λίγες σκόρπιες ψηλές λάμπες, που τις αποφεύγει. Δεν βλέπει ούτε τον άντρα που στέκεται πίσω από ένα κυπαρίσσι, στα πενήντα μέτρα μπροστά του… Πού μπορεί να οδηγήσει η παρόρμηση μιας στιγμής; Μια πράξη απερίσκεπτη ή καθοδηγούμενη από σκοτεινά ένστικτα, θα προκαλέσει μια αλληλουχία αντιδράσεων και αποκαλύψεων. Οι συνέπειές της θα είναι καθοριστικές στις ζωές των ηρώων. Η αδυναμία τους να ελέγξουν τις επιπτώσεις θα ποτίσει τον μήνα Αύγουστο και την ψυχή τους με χρώμα κόκκινο.