Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ALDO ROSSI

Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας, προκειμένου να αναδείξει πτυχές της έννοιας του χρόνου στην αρχιτεκτονική, οι οποίες απέχουν από τη διαδικασία μέτρησης και επιστημονικής χρήσης του, εισάγει τον όρο ποιητικός χρόνος, ως αντίβαρο του τεχνικού χρόνου. Πρόκειται για ένα μη μετρίσιμο, μη αντικειμενικό χρόνο συσχετισμών, εσωτερικών αλληλεπιδράσεων, αντιστοιχιών, επαναφορών, αποσπασμάτων, ένα χρόνο αποδεσμευμένο από διαδοχικές αλληλουχίες και καρτεσιανές συντεταγμένες. Ο ποιητικός χρόνος εμφανίζεται στην αρχιτεκτονική ως χρόνος κενού, παύσης, σιωπής. Βασικό παράδειγμα ανάδειξης του ποιητικού χρόνου στην αρχιτεκτονική σκέψη αποτελεί το έργο του Aldo Rossi. Στα κτήρια, στις αρχιτεκτονικές μελέτες, στα κείμενα, στα σχέδια, στα σκίτσα και στις προσωπικές σημειώσεις του διακρίνεται η σπουδαιότητα που απέδιδε ο ίδιος στην κατανόηση και τη χρήση του χρόνου. Οι απόψεις του για την πόλη, την ιστορία και την επιστημονικότητα της αρχιτεκτονικής τον τοποθετούν στην κορυφή των εκφραστών μιας κριτικής θέσης για τις δομές της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Rossi, αντί του χρόνου μιας ανεξέλεκτης προόδου, προτείνει ένα χρόνο αμετάβλητο: οι μορφές της αρχιτεκτονικής του δεν συμπράττουν με τους εξωτερικούς ρυθμούς της σύγχρονης πραγματικότητας με αποτέλεσμα η στάσιμη εικόνα των έργων του να αναντιώνεται στην εικόνα των νεωτερισμών. Η περίπτωση του Rossi αποδεικνύει ότι η αρχιτεκτονική δεν υποτάσσεται σε μεθόδους και υπολογισμούς διότι δεν πρόκειται για μια επιστήμη του χώρου αλλά για μια τέχνη του χρόνου.