ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΕΙΝΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τι μπορεί νά διδαχθεί κανείς άπό ιόν φυσικό κόσμο καί μάλιστα άπό ιό λουλούδια καί τά πουλιά, δηλαδή άπό τούς κατά τόν Κίρκεγκωρ «θεϊκά διορισμένους δασκάλους» των άγωνιών των άνθρώπων; Οί τρεις «θεοσεβείς λόγοι» γιά τά κρίνα του αγρού καί τα πετεινά τοϋ ούρανοΰ – κατά συνέπεια καί τό εύαγγελικό άπόσπασμα στό όποιο άναφέρονται – δέν πρέπει νά διαβαστούν ώς ειδυλλιακό ποίημα πού περιγράφει νοσταλγικά τή φύση καί μας προτρέπει νά έπανασυνδεθοϋμε μαζί της, άλλά ώς πρότυπο γιά τήν άνθρώπινη άγωγή. Άπροϋπόθετη σιωπή, άπροϋπόθετη ύπακοή, άπροϋπόθετη χαρά: ό,τι είναι φυσικό γιά τά λουλούδια καί τά πουλιά είναι τέχνη γιά τόν άνθρωπο. Οί άνθρωποι όμως δέν οφείλουν μόνο νά τά μιμη­θούν, άλλά καί νά επιλέξουν νά διδαχθούν άπό αύτά τή σιωπή, τήν ύπομονή καί τή χαρά. Μέ άλλα λόγια, έμείς οί άνθρω­ποι μπορούμε καί πρέπει νά έπιλέγουμε τόν εαυτό μας, καί μέ αύτόν τόν τρόπο καί μόνο νά γινόμαστε τελικά ό εαυτός μας.